Bóg jako Istnienie Osobowe

Teologia chrześcijańska od początku interpretuje objawienie o istnieniu Bożym w Wj 3,14: „Jam Jest, Który Jest” (Ehjeh aszer Ehjeh, Ego eimi ho oon, Ego sum qui sum), ujmując je przede wszystkim systemowo i metafizycznie jako Istnienie lub Istniejący w sposób absolutny, a dopiero wtórnie proegzystencjalnie jako „Będący pomocą i zbawcą”. Rozumienie metafizyczne zostało genialnie ujęte przez św. Tomasza z Akwinu jako„Samoistnie Istnienie” – Ipsum Esse Subsistens. Dopiero niedawno zwrócono uwagę, że Jezus Chrystus przypisywał sobie otwarcie atrybut Jahwe, mówiąc Ego eimi, „Jam Jest”. Wobec tego trzeba dziś dopowiedzieć, że istotą Boga jest Istnienie nieskończone, ale nie jakieś anonimowe, lecz osobowe. Jest ono bowiem wyrażone przez „Ja Jestem”. A zatem najwyższą racją istnienia jest Osoba Boża.