Barokowe (i nie tylko) czasy Harasymowicza

Artykuł analizuje świadomą barokowość poezji Jerzego Harasymowi- cza. Początkowe oczarowanie twórcy tą epoką szybko przerodziło się w autentyczną fascynację znajdującą swój wyraz zarówno w podej- mowanej tematyce, jak i stosowanych środkach artystycznego wyrazu. Bogactwo i soczystość słownictwa, a także monumentalność przedsta- wianych obrazów idą w parze z celnością dowcipu i grą z konwencją. Barokowość poezji Harasymowicza to jednak coś więcej niż sama wir- tuozeria opisu i metafor. Jest to forma sprzeciwu wobec programowej uniformizacji i standaryzacji socrealizmu. Odwołanie do „poezji na- rodowej” będącej według poety w ogromnej mierze kontynuacją tra- dycji baroku jest także próbą rozliczenia się z dziedzictwem wieków, podjęciem tematu narodowego rachunku sumienia.

The article focuses on the analyse of the intentional baroque style of Jerzy Harasymowicz’s poetry. The artist’s initial disappointment with the period turned into an actual fascination, which could be seen through the topics of his poems as well as the literary devices. The richness of the used vocabulary and the monumental images come together with his accurate humor and tampering with conventional rules. The baroqueness of the Harasymowicz’s poetry is somewhat more than just a mastery of descriptions and metaphors. It is a form of defiance against uniformization and standarization as the results of implementation of socrealism. The reference to the „national poetry”, which according to the poet was a continuation of the baroque tradi- tion, is also an attempt to undertake the act of national examination of conscience.