Powoływanie się na zasoby podmiotów trzecich w celu potwierdzenia spełniania warunków udziału w postępowaniu o udzielenie zamówienia publicznego oraz kierunek zmian w tym zakresie

Celem niniejszej publikacji jest wykazanie, że instytucja, o której mowa w art. 26 ust. 2b ustawy z dnia 29 stycznia 2004 r. Prawo zamówień publicznych1 (umożliwiająca poleganie na wiedzy i doświadczeniu, potencjale technicznym, osobach zdolnych do wykonania zamówienia, zdolnościach finansowych i ekonomicznych innych podmiotów w celu wykazania spełnienia warunku udziału w postępowaniu) jest potrzebna, albowiem ma wpływ na wzrost konkurencyjności wśród wykonawców, którzy, nie posiadając własnych zasobów wymaganych w postępowaniu, mogą wesprzeć się zasobami podmiotów trzecich. Na uwagę zasługuje fakt, iż pojawienie się takiego modelu wykazywania warunków udziału w postępowaniu przyczyniło się do kształtowania nowych form i reguł współpracy podmiotów udostępniających swoje zasoby z wykonawcami składającymi oferty, które nie zawsze (w praktyce) miały przełożenie na faktyczne udostępnienie zasobów, czyli na tzw. „realne ich udostępnienie”. W konsekwencji nierzadko wykonawcy, powołując się na wiedzę i doświadczenie innych podmiotów, realizowali zamówienia (np. roboty budowlane) bez wymaganego doświadczenia, a pisemne zobowiązania do udostępnienia zasobów załączane do ofert okazywały się być „fikcją”. Brak w ustawie mechanizmów i narzędzi wprowadzających odpowiedzialność za realizację zamówienia bez uczestnictwa podmiotu, na zasoby którego powoływano się w postępowaniu przetargowym, przyczynił się do wielu nadużyć ze strony wykonawców i był źródłem pojawienia się problemów związanych z egzekwowaniem przez zamawiających realizacji zamówienia przy udziale (wsparciu) podmiotów trzecich, na których to doświadczeniu polegano na etapie procedury. Mając powyższe na względzie wskazać należało, że praktyka, jaka ukształtowała się na przestrzeni kilku lat obowiązywania przepisów umożliwiających poleganie na zasobach podmiotów trzecich, nie budzi zaufania dysponentów środków publicznych oraz nie gwarantuje realizacji zamówień przez podmioty posiadające wymagane na etapie przetargu kwalifikacje i umiejętności (np. wiedza i doświadczenie). Nieprawidłowości w tym zakresie, a także niejednolite orzecznictwo, wymusiły wprowadzenie nowych regulacji prawnych, które co do zasady są potrzebne, niemniej jednak w takim kształcie mogą okazać się trudne do stosowania.

The following article is devoted to the issue of “lending resources” of third parties to ensure compliance with the tender (procedure) participation requirements. The practice that has developed over several years provisions allowing such actions have been in effect does not inspire confidence of the holders of public funds and does not guarantee the realization of orders by parties in possession of qualifications and skills (knowledge and experience) required as an example at the tender stage. Irregularities in this area and inconsistent case law forced introduction of new legal regulations, which are generally needed, however, in such form may be difficult to apply.