Izolacja a epidemie. Oczywistość, remedium, przekleństwo?

W artykule podjęto próbę wyeksponowania wieloznaczności pojęcia izolacji i na przykładach przeszłych i współczesnych pandemii, oceniono wpływ izolacji na skuteczność reakcji społeczności w odpowiedzi na pojawienie się chorób epidemicznych. Zauważono, że powszechnie stosowana izolacja – pozornie najskuteczniejszy środek walki z epidemią, w szczególnych sytuacjach geograficznych i społecznych jest nie tylko nieskuteczna, ale wręcz prowadzi do nasilenia zarazy. W sytuacji rzeczywistej przestrzennej izolacji staje się ona czynnikiem pogłębiającym straty demograficzne. Można więc ją uznać za przekleństwo. Izolacja prowadzi wówczas do zwiększenia liczby ofiar, czasem i do ogromnej depopulacji, ocierającej się o zagładę grup ludzkich. Bywa, że wymusza dramatyczne wybory. Nie znaczy to, że podczas epidemii nie należy utrzymywać dystansu, środków ochronnych i podobnych rozwiązań. Nie należy jednak w tym kontekście nadużywać pojęcia izolacja.

This article aims to highlight the ambiguity of the concept of isolation and, based on past and contemporary pandemics, assesses the impact of isolation on the effectiveness of community responses to the emergence of epidemic diseases. It was noticed that the commonly applied method of isolation – supposedly the most effective means of fighting the epidemic – in certain geographic and social situations is not only ineffective, but even detrimental. In a situation of real spatial isolation, it becomes a factor which leads to higher demographic losses. It can therefore be considered a curse. Isolation leads to an increase in the number of victims, and even to significant depopulation. Sometimes it forces us to make dramatic choices. This does not mean that during an epidemic we should not maintain social distancing, protective measures, and similar solutions. However, the term isolation should not be overused in this context.