Mercury in medicine and health service

People are most often exposed to mercury in water, amalgam dental fillings, vaccines with ethylmercury as a preservative and in methylmercury containing fish. Foetuses and children are most susceptible to toxic mercury, which passes to their organisms through the placenta or with mother’s milk. Distribution of mercury in organs depends on the type of compound absorbed and duration of exposure. Mercury is mainly absorbed through the respiratory system. There are two types of mercury poisoning: acute and chronic. The critical organs for acute poisoning with mercury vapour are the lungs. Acute poisoning develops when large amounts of mercury are inhaled, which may lead to acute bronchitis, bronchiolitis and pneumonia. Chronic exposure to mercury vapour primarily affects the central nervous system. Mercury is considered as a contributing factor in aetiology of numerous disorders, including neurologic, renal, immunological, cardiologic, reproductive or even genetic abnormalities. Studies have demonstrated the correlation between mercury toxicity and pathogenesis of Alzheimer’s or Parkinson’s disease, autism and multiple sclerosis. Mercury may be involved in four processes which lead to genotoxicity: generation of free radicals and oxidative stress, effects on microtubules and on DNA repair mechanisms as well as direct interaction with DNA molecules.

Człowiek najbardziej narażony jest na kontakt z rtęcią zawartą w wodzie, amalgamatach w plombach dentystycznych emitujących pary rtęci, szczepionkach z etylortęcią stosowaną jako środek konserwujący, metylortęcią w rybach. Płód i dzieci są bardziej podatne na toksyczną rtęć. Matki spożywające w swojej diecie toksyczną rtęć mogą narazić na jej działanie swoje potomstwo, ponieważ rtęć może przechodzić przez barierę łożyskową lub z mlekiem matki do organizmu dziecka. Rozmieszczenie rtęci w narządach zależy od rodzaju związku wchłoniętego do organizmu i czasu trwania ekspozycji. Główną drogą wchłaniania tego metalu jest układ oddechowy. Można wyróżnić dwa rodzaje zatruć rtęcią: ostre i przewlekłe. Narządem krytycznym w zatruciach ostrych parami rtęci są płuca. Gdy do organizmu dostaje się duża ilość rtęci drogą oddechową, może rozwinąć się ostre zapalenie oskrzeli, oskrzelików i zapalenie płuc. Natomiast w przypadku przewlekłego narażenia na pary rtęci układem krytycznym jest ośrodkowy układ nerwowy. Ta postać choroby występuje w przypadku długotrwałego narażenia na niskie stężenia par rtęci. Rtęć jest uznana za czynnik przyczynowy różnego rodzaju zaburzeń, w tym neurologicznych, nefrologicznych, immunologicznych, kardiologicznych, rozrodczych, a nawet genetycznych. Badania wykazały korelację między toksycznością rtęci a patogenezą choroby Alzheimera lub choroby Parkinsona, autyzmem i stwardnieniem rozsianym. Rtęć może być zaangażowana w cztery procesy, które prowadzą do genotoksyczności: wytwarzanie wolnych rodników i stresu oksydacyjnego, działanie na mikrotubule, wpływ na mechanizmy naprawy DNA i bezpośrednią interakcję z cząsteczkami DNA.