Vegetables enriched with iodine can become an alternative to iodized salt as a way of
introducing this element to human diet. Iodine is not a nutritional element for plants. Its
influence on biochemical and physiological processes occurring in plants, including mineral
nutrition, has not yet been diagnosed. In the available literature, no information can be
found on the comparison of iodine biofortification efficiency of carrot storage roots through
soil fertilization and foliar nutrition. The aim of this study was to assess the influence
of pre-sowing soil fertilization with iodine (in the form of KI) and foliar application of this
element (as KIO3) on the biofortification effectiveness and mineral composition of carrot
storage roots. Carrot cv. Kazan F1 was cultivated in a field experiment in 2008 and 2009.
The experiment comprised different variants of soil and foliar application of iodine: control
(without soil or foliar application of iodine), combinations with pre-sowing soil fertilization
with iodine in the dose of 0.5, 1.0 and 2.0 kg I ha–1 as well as foliar nutrition with iodine
in the concentration of: 0.0005%, 0.005% and 0.05% repeated four times. In total, using
1,000 dm3 of work solution per 1 ha, the following amounts of iodine were applied to plants
in the latter variant: 0.02, 0.2 and 2.0 kg I ha–1, respectively. In carrot storage roots, iodine as well as P, K, Mg, Ca, S, Na, B, Cu, Fe, Mn, Zn, Mo, Al, Cd and Pb were analyzed
with the ICP-OES technique, whereas nitrogen was determined with Kiejdahl’s method.
In all the tested combinations, significant increase in iodine concentration in carrot was
observed versus the control (2.1 mg I kg–1 d.w). Storage roots of carrot treated with the
highest doses of iodine (through soil and foliar application) contained comparable amounts
of this element: 10.2 and 8.6 mg I kg–1 d.w., respectively, which were also the highest
quantities relative to the control and the other treatments. Soil fertilization in the dose of
1.0 and 2.0 kg I ha–1 as well as foliar nutrition with 0.0005%, and 0.05% solution of iodine
contributed to an increased content of nitrogen in carrot roots. Soil and foliar application
of iodine, in relation to the control, resulted in a higher content of Mg, Fe, Al and K as
well as a lower S concentration in carrot, except K and S in the combination with soil
fertilization of 0.5 kg I ha–1. Diversified influence of the iodine dose, form and application
method was observed in reference to concentrations of: P, Ca, Na, B, Cu, Mn, Zn, Cd and
Pb in carrot storage roots. Iodine treatments included in the research had no significant
influence on the Mo content in carrot.
Warzywa wzbogacane w jod mogą stać się alternatywną, do jodowania soli kuchennej,
drogą wprowadzania jodu do diety człowieka. Jod nie jest składnikiem pokarmowym roślin.
Jego oddziaływanie na procesy biochemiczne i fizjologiczne roślin, w tym na funkcjonowanie
gospodarki mineralnej, nie zostało zdiagnozowane. W dostępnej literaturze brak jest
informacji na temat porównania efektywności biofortyfikacji korzeni spichrzowych marchwi
w jod poprzez nawożenie doglebowe i dolistną aplikację tego pierwiastka. Celem badań było
określenie wpływu doglebowego przedsiewnego nawożenia jodem (w formie KI) i dolistnej
aplikacji tego pierwiastka (w formie KIO3) na efektywność biofortyfikacji w jod oraz skład
mineralny korzeni spichrzowych marchwi. Marchew odmiany Kazan F1 uprawiano w latach
2008-2009 w doświadczeniu polowym. W badaniach uwzględniono kombinacje ze zróżnicowanym nawożeniem doglebowym i dokarmianiem dolistnym jodem. Wyróżniono kontrolę
(nienawożoną i niedokarmianą dolistnie jodem), kombinacje z przedsiewnym
nawożeniem doglebowym jodem w dawkach: 0,5, 1,0 i 2,0 kg I ha–1 oraz 4-krotne dolistne
dokarmianie roślin jodem w stężeniach 0,0005%, 0,005% i 0,05% – sumarycznie po zastosowaniu
1000 dm3 cieczy roboczej ha–1 zaaplikowano roślinom odpowiednio: 0,02, 0,2 i 2,0 kg
I ha–1. W korzeniach spichrzowych marchwi oznaczono: zawartość jodu oraz P, K, Mg, Ca,
S, Na, B, Cu, Fe, Mn, Zn, Mo, Al, Cd i Pb techniką ICP-OES, a także zawartość azotu
metodą Kiejdahla. We wszystkich badanych kombinacjach stwierdzono istotne zwiększenie
zawartości jodu w marchwi w porównaniu z kontrolą (2,1 mg I kg–1 s.m.). Korzenie marchwi
traktowanej najwyższymi dawkami jodu (doglebowo i dolistnie) zawierały porównywalną, najwyższą zawartość jodu – odpowiednio 10,2 i 8,6 mg I kg–1 s.m. W odniesieniu
do kontroli nawożenie doglebowe w dawkach 1 i 2 kg I ha–1 oraz dokarmianie dolistne
0,0005%, i 0,05% wpłynęło na zwiększenie zawartości azotu w marchwi. Dolistna i doglebowa
aplikacja jodu, w porównaniu z kontrolą, wpłynęła na zwiększenie zawartości Mg, Fe
i Al, a także K oraz obniżenie zawartości S w marchwi – oprócz K i S w kombinacji z nawożeniem 0,5 kg I ha–1. Stwierdzono zróżnicowane oddziaływanie dawki, formy i sposobu
aplikacji jodu na zawartość P, Ca, Na, B, Cu, Mn, Zn, Cd i Pb w marchwi. Zastosowane
zabiegi aplikacji jodu nie miały wpływu na zawartość Mo w marchwi.
