Sulphur in the Polish fertilization diagnositcs

Over the years, researchers from Polish research centres have been improving analytical methods as well as plant and soil assays, designed to diagnose demands of crops for sulphur fertilization and to assess their supply with this element. In this article, the authors look back at the last 100 years of the Polish research on sulphur, in the context of analytical methods, soil and plant assays, and their application to assessments of crop fertilization requirements. Studies on diagnosing crops’ demand for sulphur fertilization have a long-standing tradition. Back in 1903, for example, Godlewski and Jentys wrote about nutritional demands of crops and about sulphur nutrition. For over a century since then, the analytical methods have changes, soil and plant assays have been designed and parameters have been established to facilitate assessment of plant nutrient demands. Sulphur-oxidizing autotrophic microorganisms or the fungi Aspergillus niger have been used for diagnosis. Another investigated possibility was monitoring the capacity of sulphur for migration, assayed in lisymetric experiments. The 1960s were a time when modifications of earlier turbimetric methods appeared. In addition, applications of the isotope 35S were checked as a sulphur marker enabling determination of the dynamics of this element in soil and in plants. With the passing of time, new technologies and measuring devices were developed. Some research centres implemented sulphur detection assays on soil and plant material with the following methods: ICP, GC, HPLC or XPF (x-ray fluorescent analysis). With respect to soil and plant tests, which admittedly are a very useful tool for monitoring the sulphur abundance in soil and nutritional demands of plants, it is now the time to state that they need further verification and calibration, in both pot and field experiments.

Na przestrzeni lat w polskich ośrodkach naukowych badacze udoskonalali metody analityczne oraz testy roślinne i glebowe w celu diagnozowania potrzeb nawożenia siarką i oceny zaopatrzenia roślin w ten pierwiastek. Celem pracy była retrospektywna analiza 100 lat polskich badań nad siarką w kontekście metod analitycznych, testów glebowych i roślinnych oraz wykorzystania ich do oceny potrzeb nawozowych roślin. Polskie badania dotyczące diagnozowania potrzeb nawożenia siarką mają długą tradycję. Już w 1903 r. Godlewski i Jentys pisali o wymaganiach pokarmowych roślin i nawożeniu siarką. W ciągu 100 lat polskich badań zmieniały się metody analityczne, opracowano testy glebowe i roślinne oraz wskaźniki mające ułatwić ocenę potrzeb nawozowych roślin. Do diagnozy wykorzystywano mikroorganizmy autotroficzne utleniające siarkę elementarną czy grzyby Aspergillus niger. Badano możliwości migracji siarki w doświadczeniach lizymetrycznych. Lata 60. to zarówno modyfikacje metod turbidymetrycznych, jak i poszukiwania zastosowań izotopu 35S do znakowania siarki w celu oznaczania dynamiki siarki w glebie i roślinie. W miarę upływu czasu pojawiły się nowe technologie i aparatury pomiarowe. Niektóre ośrodki naukowe zainicjowały oznaczanie siarki w materiale glebowym i roślinnym za pomocą ICP, GC, HPLC czy XPF – metodą analizy fluorescencyjnej rentgenowskiej. W nawiązaniu do testów glebowych i roślinnych, które są bardzo przydatnym narzędziem w monitorowaniu zasobności gleb w siarkę i wymagań pokarmowych roślin, można na dzień dzisiejszy stwierdzić, że wymagają one dalszych weryfikacji i kalibracji zarówno na poziomie doświadczeń wazonowych, jak i badań polowych.