Holocaust Testimony, Autobiography, and the Effaced Self

W artykule rozważymy przypadek pojedynczej ocalałej z Holokaustu i prześledzimy, w jaki sposób jej poczucie siebie wyłania się z fragmentów archiwalnych oraz poprzez własne, skonstruowane archiwum świadectw. Cztery autobiograficzne teksty – dwa nagrane zeznania i dwa wspomnienia – tworzone w różnym czasie kontrastują w sposobie przedstawiania narracji oraz jej wyborów i działań pod groźbą przemocy. Zestawiając obok siebie archiwa i teksty, można dostrzec zarówno ograniczenia, jak i możliwości świadectwa Holokaustu jako rodzaju autobiografii.

Autobiography is often writing about how a “self” forms over time as it is affected by the conditions it encounters. This definition can be problematic for Holocaust autobiography, because hiding one’s self from others and repressing one’s desires and impulses became crucial to survival. This essay traces the processes by which a “self” emerges for one Holocaust writer and survivor, Helen S., through archival documents, testimonies and memoirs over time. Helen S.’s example demonstrates how an effaced self can have a textual presence before the writer can allow herself to fully inhabit a traumatic personal history.