Regular polygons in 2D objects shape description

Many real 3D objects have complex geometric shapes in various types of analyses. Image of these objects is recorded in the form of a 2D map. In the analysis, a simplification of this image to basic 2D figures with defined geometry is often needed. The paper presents an analysis of the geometry of a flat image (an image of a 3D object) using regular polygons. Geometry properties (F form, C centroid, S size) were determined to describe the object. Various criteria of selection of the ‘best’ regular n-sided polygon for a given 2D object (solved theoretically) were put forward. In the paper, criteria for describing a 2D object by regular n-sided polygons were defined on the basis of determining the measure of object shape elongation (e). In the ‘blind’ theoretical example, it was tested whether the individual shape measures listed in the paper allow for correct identification of the shapes of given 2D objects. The practical application of measures is illustrated by two actual examples. While in the first example the shape of the Canary Islands is analysed, the second example describes the shape of Poland’s borders. Actual examples deliver different results for different measures. In effect, there is no clear objective criterion for selecting a polygon shape. The simplifications of the shape of an object presented in the paper should not be equated with the object's generalization. Such simplifications are used in GIS to visualize geographic analyses based on the data available in the primary database, because the object will retain the character of the shape in the simplest possible geometry and neighborhood, and does not lose any of the scope and accuracy of the attributes assigned to a given object in the database.

Wiele rzeczywistych obiektów 3D poddawanych różnym analizom ma skomplikowany kształt geometryczny. Obraz tych obiektów jest zapisany w postaci mapy 2D. Niejednokrotnie w trakcie analizy istnieje potrzeba uproszczenia tego obrazu do prostych figur 2D o zdefiniowanej geometrii. Autorzy pracy przedstawiają analizę geometrii obiektu płaskiego (obrazu obiektu 3D) poprzez wielokąty foremne. Określono własności geometrii służące do opisu obiektu (kształt F, położenie C, wymiar S). Przedstawiono różne kryteria (rozwiązania teoretyczne) doboru „najlepszego” wielokąta n foremnego dla danego obiektu 2D. W pracy zdefiniowano kryteria stosowania opisu obiektu 2D przez wielokąty n foremne na bazie wyznaczenia miary wydłużenia kształtu obiektu (e). W przykładzie teoretycznym „ślepym” sprawdzono, czy poszczególne wymienione w pracy miary kształtu prawidłowo identyfikują zadane kształty obiektów 2D. Praktyczne zastosowanie miar zostało zilustrowane dwoma przykładami praktycznymi. Przykład 1 dotyczy analizy kształtu wysp Kanaryjskich. Przykład praktyczny 2 dotyczy opisu kształtu granic Polski. Przykłady praktyczne dały różne wyniki dla różnych miar. Co powoduje brak jednoznacznego obiektywnego kryterium doboru kształtu wielokąta. Przedstawione w pracy uproszczenia kształtu obiektu nie należy utożsamiać z jego generalizacją. Tego rodzaju uproszczenia są używane w GIS do wizualizacji analiz geograficznych na podstawie danych dostępnych w bazie pierwotnej, gdyż obiekt zachowa charakter kształtu w możliwie prostej geometrii i sąsiedztwo, a nie traci nic z zakresu i dokładności atrybutów przypisanych do danego obiektu w bazie danych.