„Kto się nie rusza, ten jest fizolem”. O nie-właściwym reżimie pracy ciała i jego wykorzenianiu w klubie brazylijskiego jiu-jitsu

Artykuł podejmuje analizę figury „fizola” – specyficznego pejoratywnego określenia oraz fenomenu fizolenia – pojmowanego jako spektrum zachowań cielesnych, negatywnie postrzeganych przez  osoby z warszawskiego klubu brazylijskiego jiu-jitsu, gdzie w latach 2016-2019 ćwiczyłem i prowadziłem badania terenowe. Omawiam odniesienia do „fizola”, płynące ze strony członków klubu, jak również rozważam praktyki ćwiczących, obserwowane w trakcie treningu a także własne odczucia somatyczne w zakresie, jaki obejmuje zagadnienie fizolenia. Odwołując się do wybranych autorów, takich, jak Michel Foucault, Norbert Elias czy Mary Douglas, wskazuję, że figura fizola służyć może aktywnemu dyscyplinowaniu ćwiczących, stymulowania internalizacji przez nich odpowiednio „cywilizowanej” formy walki sparingowej oraz klasyfikowaniu zarówno osób w klubie, jak też praktyk ciała.