Wyniki leczenia chorych z rakiem wargi w regionie świętokrzyskim i analiza przyczyn niepowodzeń

Wstęp: Ocena wyników leczenia chirurgicznego raka wargi – mierzona podstawowymi wskaźnikami onkologicznymi i połączona z analizą niepowodzeń terapeutycznych, do których zostały włączone przypadki drugich pierwotnych nowotworów – jest podstawą weryfikacji przyjętego modelu terapii. Materiał: Grupę badaną stanowiło 312 chorych z rakiem wargi leczonych chirurgicznie bądź w skojarzeniu z rentgenoterapią. W zależności od zaawansowania miejscowego, najczęściej wycięcie raka ograniczało się do wycięcia „V” lub „W” i wermilektomii, natomiast tam, gdzie zabieg wymagał rekonstrukcji ubytku, wśród możliwych sposobów rekonstrukcji dominowała metoda Bernarda-Burova. Resekcja regionalnych węzłów chłonnych regionu I + II + III w większości uzupełniona była pooperacyjną telegammaterapią. Metoda: W oparciu o metodę Kaplana-Meiera określono prawdopodobieństwo przeżycia całkowitego (OS), przeżycia bezobjawowego (DFS) i przeżycia zależnego od raka wargi (DSS). Przedstawiono charakterystykę opisową niepowodzeń, w tym występowania drugich pierwotnych ognisk złośliwych nowotworów. Wyniki: Uzyskane wyniki prawdopodobieństwa 3-letniego i 5-letniego przeżycia całkowitego, bezobjawowego i zależnego od raka wargi, mieściły się w granicach podawanych w podobnych zestawieniach w piśmiennictwie, potwierdzając pośrednio słuszność przyjętego modelu postępowania. Niepowodzenia onkologiczne tych terapii, w których dominowały przerzuty do regionalnych węzłów chłonnych, zanotowano u 20,2% ogółu pacjentów. Przy czym w 76,1% ujawniły się one w pierwszych 3 latach po przeprowadzonym leczeniu.