Uszkodzenia słuchu spowodowane hałasem u muzyków klasycznych

W niniejszej pracy omówiono problematykę uszkodzeń słuchu spowodowanych hałasem u muzyków klasycznych. Wieloletnia ekspozycja na dźwięki o wysokim natężeniu prowadzi do zmian degeneracyjnych na poziomie ślimaka, a następnie w wyższych częściach drogi słuchowej. Jest to szczególnie niekorzystne w przypadku muzyków, gdyż sprawnie działający narząd słuchu jest im niezbędny do wykonywania codziennej pracy. Stopień ryzyka uszkodzenia słuchu zależy od parametrów hałasu oraz czynników wewnątrzpochodnych, nazywanych osobniczą wrażliwością na hałas. Nie wszyscy muzycy eksponowani są na dźwięki wykraczające poza dopuszczalny poziom. Mimo to większość z nich pracuje w hałasie o natężeniu bliskim lub przekraczającym graniczne wartości, a więc stwarzającym zagrożenie. Poza podwyższeniem progu słyszenia, skutkiem wieloletniej ekspozycji na bodźce akustyczne o dużym natężeniu mogą być: szumy uszne, nadwrażliwość słuchowa i diploakuzja. Choć różnice pomiędzy progami słyszenia instrumentalistów a członków populacji nienarażonej nie są duże, badacze podkreślają potrzebę uznania muzyków za grupę ryzyka i zastosowania odpowiedniej profilaktyki. Jednym ze sposobów zapobiegania uszkodzeniom słuchu jest korzystanie z ochronników, które, choć skutecznie zmniejszają ekspozycję, nie są powszechnie używane, gdyż utrudniają kontrolę słuchową nad dźwiękami wydobywanymi z instrumentu. Dodatkowo stosuje się wielopłaszczyznowe programy profilaktyczne oraz różne techniki minimalizowania ekspozycji, jak np. odpowiednie umiejscowienie głośnych instrumentów w orkiestrze.