Selection and isolation of filamentous fungi applicable in protein enrichment of carbohydrate raw materials

Among the investigated filamentous fungi of genera Aspergillus Fusarium, Byssochlamys, Penicillium Paelicomyces and Trichoderma, the strain Aspergillus oryzae A. or./6 was the most suitable for the biosynthesis of protein from starch-containing raw materials. Selection afforded four monocultures characterized by protein increase of 3.1-3.8 g/dm³ , and by protein yield (calculated per utilized starch) ranging from 24.7 to 31.1%: medium utilization fluctuated between 74.0-84.9%.

Stwierdzono, że spośród przebadanych grzybów strzępkowych należących do rodzajów: Aspergillus, Fusarium, Byssochlamys, Penicillium, Paecilomyces i Trichoderma najbardziej przydatny do biosyntezy białka z surowców skrobiowych okazał się szczep Aspergillus oryzae oznaczony symbolem A.or./6 (tab. 1). Opracowano szybką metodę selekcji wysokowydajnych szczepów wytwarzających enzymy amylolityczne opierającą się na określeniu stosunku średnicy rozjaśnienia (R) do średnicy kolonii (r) na podłożu Czapek-Doxa z dodatkiem zhydrolizowanej do dekstryn skrobi jako jedynym źródłem węgla oraz płynem Lugola jako wywoływaczem. Otrzymane wyniki zweryfikowano metodami statystycznymi (rys. 2). Dla monokultury A.or./6/9 określono dynamikę biosyntezy białka. i enzymów amylolitycznych stwierdzając, że najwięcej białka uzyskuje się w 72 h hodowli, a najwyższą aktywność w 120 h hodowli (rys. 3). W wyniku przeprowadzonej selekcji szczepu A.or./6 otrzymano 4 monokultury o bezwzględnym przyroście białka wynoszącym 3,22-3,48 g/dm³, wydajność procesu w przeliczeniu na ubytek suchej masy wahała się od 30,85 do 45,71, a w przeliczeniu na skrobię od 23,74 do 25,66% (tab. 3). Następnie sprawdzono przydatność wyselekojonowanych 4 monokultur do wzrostu na podłożu ze śrutą żytnią i stwierdzono, że bezwzględny przyrost białka był większy o ok. 80% niż na pożywce ziemniaczanej, natomiast wydajność białka w przeliczeniu na wprowadzoną skrobię była niższa o ok. 38% niż w przypadku podłoża ziemniaczanego (tab. 4). W tab. 5 i 6 przedstawiono wpływ czasu przechowywania na zdolność do biosyntezy białka badanych 4 monokultur i stwierdzono, że była ona zadowalająca. Po 16 miesiącach przechowywania przyrost białka w 1 dm³ podłoża wahał się w granicach 3,11-3,78 g, a wydajność białka w przeliczeniu na wykorzystaną skrobię 24,74-31,06%.