Obturacyjne zaburzenia oddychania w czasie snu u dzieci – ważny problem w świetle aktualnych europejskich wytycznych

Obturacyjne zaburzenia oddychania w czasie snu (sleep disordered breathing; SDB) są częstym problemem klinicznym. Nierozpoznane lub nieleczone stanowią bardzo poważne zagrożenie dla intensywnie rozwijającego się organizmu dziecka. Wśród następstw wymienia się groźne powikłania ze strony układu sercowo-naczyniowego, ośrodkowego układu nerwowego, zaburzenia wzrastania oraz moczenie się. Z tego względu SDB u dzieci stają się coraz częstszym przedmiotem naukowych dociekań, publikacji, tematem debat w czasie kongresów. W 2015 roku Grupa Robocza Europejskiego Towarzystwa Chorób Układu Oddechowego (European Respiratory Society Task Force) wydała dokument zawierający wnioski dotyczące diagnostyki i leczenia obturacyjnych zaburzeń oddychania w czasie snu u dzieci i młodzieży w wieku od 2 do 18 lat (ryc. 1). Dane naukowe z 362 publikacji przedstawiono w nim w skondensowanej postaci „7 kroków”, niezwykle pomocnych przy ustalaniu rozpoznania i postępowania terapeutycznego [1]. Autorzy zwracają uwagę na wciąż ograniczoną liczbę rzetelnych dowodów dotyczących SDB: badań prospektywnych, randomizowanych, z podwójnie ślepą próbą, z zastosowaniem placebo. Przedstawione dowody autorzy skategoryzowali w zależności od stopnia ich jakości, według klasyfikacji Amerykańskiej Akademii Neurologii (American Academy of Neurology; ANN) w klasach od I do IV. W 2012 roku, zostały opublikowane wytyczne Amerykańskiej Akademii Pediatrii (American Academy of Pediatrics; AAP). Dotyczą one zespołu obturacyjnego bezdechu w czasie snu (obstructive sleep apnea syndrome; OSAS) związanego z przerostem migdałków i/lub otyłością u zdrowych dzieci [2, 3] i stanowią cenne kompendium diagnostyczno- -terapeutyczne. Omawiane w niniejszym artykule „europejskie” wytyczne wynikają z postępu wiedzy, jaki się dokonał w ostatnich latach, traktują problematykę szerzej, uwzględniają także rzadkie i trudne przypadki oraz przedstawiają szersze spektrum potencjalnych działań terapeutycznych. Ich celem jest jeszcze lepsze rozpoznawanie SDB, usystematyzowanie szczegółowej diagnostyki i leczenia na każdym etapie opieki medycznej nad dzieckiem, z uwzględnieniem przyczyny lub przyczyn powstania tego zaburzenia oraz jego powikłań.