Przydatność skaningowej mikroskopii elektronowej w ocenie struktury kości i doborze materiałów alloplastycznych w rekonstrukcji ubytków twarzoczaszki

Wstęp: Nawet niewielkie ubytki w zakresie szkieletu twarzoczaszki mogą być przyczyną zaburzeń czynnościowych i estetycznych. Najczęstsza przyczyną powstawania ubytków w zakresie twarzoczaszki są urazy oraz zabiegi operacyjne w chirurgii onkologicznej. Wykonywanie zabiegów o coraz większym zasięgu resekcyjnym pozwala osiągnąć radykalizm onkologiczny dając szanse choremu na dłuższe życie ale jednocześnie wymaga podjęcia coraz bardziej zaawansowanych technik rekonstrukcyjnych tak aby przywrócić choremu komfort życia oraz powrót do aktywności zawodowej i społecznej. Konieczność zabiegów rekonstrukcyjnych to nie tylko chorzy z chorobami nowotworowymi ale również pacjencji, którzy w wyniku zmian zapalnych, urazów czy nieonkologicznych zabiegów operacyjnych utracili prawidłową funkcje narządów i zmysłów. W zależności od umiejscowienia ubytku, rodzaju utraconych tkanek, jego rozległości, a także czynników zależnych od pacjenta istnieje wiele możliwości wykonania procedur rekonstrukcyjnych. Materiałami wykorzystywanymi w zabiegach rekonstrukcyjnych mogą być tkanki własne chorego lub w przypadku braku takiej możliwości sztuczne materiały rekonstrukcyjne. Materiał i metoda: Analizą objęto fragmenty tkanek kostnych usunięte w trakcje zabiegu operacyjnego, które ze względu na procedurę medyczną, brak przydatności do replantacji traktowane były jako odpad medyczny. Przygotowane preparaty poddano obserwacji w mikroskopie optycznym, elektronowym mikroskopie skaningowym oraz przeprowadzono analizę chemiczną. Skład chemiczny próbek analizowano przy użyciu detektora niskiej próżni (LVD), przy napięciu przyspieszającym wynoszącym 15kV i 10kV oraz wielkości spotu równej 4 i 3,5. Obserwacje przeprowadzono w systemie detekcji elektronów wtórnych(SE). Wyniki: Obserwacja preparatów w mikroskopii optycznej oraz uzyskanych obrazów w Elektronowym Mikroskopie Skaningowym wykazała w każdym przypadku obecność typowej zbitej tkanki kostnej o zróżnicowanym ukształtowaniu powierzchni (różnego stopniu nierówności oraz chropowatości). Analiza składu chemicznego potwierdziła obecność związków z układu CaO-P2O5-H20. Stosunku Ca/P (wapnia/fosforu) uzyskany z analizy chemicznej mieścił się w zakresie 1.33 do 2.1 i świadczył o różnorodnej morfologii fosforanów wapnia budujących struktury kostne twarzoczaszki. Wnioski: 1. Fosforany wapnia cechują się doskonałą biozgodnością ze względu na swoje chemiczne podobieństwo do kości i są idealnym materiał do rekonstrukcji ubytków kostnych w zakresie twarzoczaszki. 2. Spośród kilku grup biomateriałów stosowanych w inżynierii tkankowej polimery biodegradowalne posiadają największy potencjał użytkowy ze względu na możliwość indywidualnego dopasowania i wysoką biozgodność.