Rekwizycje na ziemiach polskich w latach 1919–1920 w świetle ustawodawstwa i orzecznictwa sądowego

Będąca przedmiotem niniejszej analizy instytucja rekwizycji przynależy do materii związanych z obowiązkiem ponoszenia świadczeń rzeczowych przez ludność znajdującą się na obszarze działań zbrojnych, stanowiąc pole zainteresowania przede wszystkim nauki prawa międzynarodowego publicznego i prawa administracyjnego. Instytucja rekwizycji wojennej, rozumianej jako sposób pozyskiwania na potrzeby zaopatrzenia wojsk istotnych z jego punktu widzenia przedmiotów, posiada wielowiekową tradycję i pozostaje związana z działaniami wojennymi prowadzonymi na przestrzeni wieków przez poszczególne narody i państwa. Celem artykułu jest analiza zagadnień normatywnych związanych ze stosowaniem tej instytucji przez wojsko polskie w okresie wojny polsko-bolszewickiej 1920 r., w świetle ówczesnego ustawodawstwa regulującego tę materię oraz orzecznictwa sądów polskich w tym zakresie po zakończeniu działań wojennych.  

The institution of requisitioning, analysed in this article, belongs to the area of research related to the obligation to provide in-kind contributions by the population in the area of military operations. It is primarily an area of interest for the study of international public law and administrative law. The institution of war requisitioning, understood as a way of obtaining items important for the supply of troops, has a centuries-long tradition and is connected with warfare carried out by individual nations and States over the centuries. The aim of the article is to analyse normative issues related to the use of this institution by the Polish army during the Polish-Bolshevik War of 1920, in light of the legislation regulating on this matter at that time and decisions of Polish courts in this area after the end of warfare.