Ingerencja harmonizacyjna Unii Europejskiej w porządki prawne państw członkowskich

Artykuł stanowi próbę poznania i wyjaśnienia zakresu ingerencji harmonizacyjnej Unii Europejskiej w porządki prawne państw członkowskich. Przyjęto w nim i wykazano, że granice możliwości stanowienia prawa przez UE są niejednoznaczne oraz że w konsekwencji konieczne jest kontrolowanie zakresu samoograniczenia się państw członkowskich w wykonywaniu ich suwerenności w zakresie stanowienia prawa. Obszar badawczy stanowią kwestie dotyczące analizy i weryfikacji zagadnień, mających na celu ustalenie zakresu i ograniczeń kompetencji Unii do harmonizacji porządków prawnych państw członkowskich. W artykule omówiono istotę samoograniczenia państw członkowskich w stanowieniu prawa, polegającą na przekazaniu Unii kompetencji z tego zakresu. Przedstawiono również zakres upoważnienia Unii do ingerencji w porządki prawne państw członkowskich i wskazano granice jej uprawnień. W konsekwencji wskazano, że Unia winna stopniować intensywność swojej ingerencji w zależności od tego, jak silnie dany zakres przedmiotowy determinuje tożsamość konstytucyjną państwa i dotyka jego praw jako suwerena. Podkreślono także i uzasadniono rolę parlamentów narodowych państw członkowskich, które posiadają traktatowe uprawnienia, pozwalające na aktywne strzeżenie swoich państw przed nadmierną ingerencją Unii.

The article attempts to recognize and to explain the scope of the harmonizing interference of the European Union into legal orders of its member states. It is assumed and proved that the limitations on the EU legislation are indefinite; it is therefore necessary for the member states to control the scope of self-restraining their sovereignty regarding legislation. The research field covers issues connected with the analysis and verification of questions that aim to determine the limits of the European Union’s competence to harmonize member states’ legal orders. Thus, the phenomenon of member states’ self-restraining regarding their legislation is introduced and characterized as a transfer of competence in the field in question. Next, the authorization of the European Union to interfere in law orders of its member states is shortly described and its limits are indicated. In consequence, it is proved that the Union should gradually change the intensity of its interference depending on how the specific law area determines the constitutional identity of states and touches their authority as sovereign entities. Then, the role of the national parliaments having the treaty entitlement to protect their states from an excessive interference of the EU is highlighted and substantiated.