Dziesięć przykazań zabiegów hernioplastyki z uwolnieniem mięśnia poprzecznego brzucha – szczegóły techniczne i wnioski

Wprowadzenie: Separacja komponentów tylnych (PCS) metodą uwolnienia mięśnia poprzecznego brzucha (TAR) pozwala na przezwyciężenie wad tradycyjnych podejść naprawczych opisywanych w literaturze. Cel: W niniejszej pracy dokonujemy oceny bezpieczeństwa i skuteczności przedmiotowego podejścia, prezentując wnioski z własnego doświadczenia zdobytego w leczeniu dużej serii złożonych przepuklin brzusznych. Ponadto oceniamy rolę optymalizacji przedoperacyjnej i znaczenie dedykowanego zespołu rekonstrukcji powłok brzusznych (AWR) dla poprawy wyników leczenia operacyjnego. Materiał i metody: Dokonano retrospektywnej oceny wszystkich pacjentów poddawanych zabiegowi TAR w specjalistycznym ośrodku leczenia przepuklin w latach 2016–2019. Gromadzone dane obejmowały: dane demograficzne, szczegółowe informacje o przebiegu leczenia w okresie okołooperacyjnym oraz informacje o powikłaniach pooperacyjnych. Pierwszorzędowymi zmiennymi wynikowymi były zdarzenia w miejscu operowanym (SSO) i nawroty przepukliny. W celu określenia znaczących czynników prognostycznych wystąpienia SSO opracowano model regresji wielorakiej. Wyniki: W grupie 92 kolejnych pacjentów średnia wieku wyniosła 52 lata, zaś średni wskaźnik masy ciała – 27,9. Do głównych chorób współistniejących należały: cukrzyca (41%), nadciśnienie tętnicze (23%) i przewlekła obturacyjna choroba płuc (15%). Średni rozmiar defektu przepuklinowego wyniósł 13,2 cm, zaś średni czas pracy 232 minuty. Całkowite zamknięcie tylnej pochewki mięśnia prostego osiągnięto w 95,6% przypadków. Stwierdzono 18 (19,5%) przypadków SSO, w których zastosowano postępowanie zachowawcze; żadnym z przypadków nie była konieczna eksplantacja siatki. Doszło do 2 (2,1%) nawrotów przepukliny, wymagających operacji rewizyjnej. W przypadku analizy wieloczynnikowej istotnym predyktorem SSO był czas operacji (wartość p = 0,047). Wnioski: AWR z wykorzystaniem podejścia TAR pozwala na uzyskanie trwałej naprawy przepukliny przy niskim wskaźniku chorobowości ogólnej. Zastosowanie holistycznego podejścia ma na celu optymalizację przygotowania przedoperacyjnego oraz utworzenie dedykowanego zespołu AWR w celu dalszej poprawy wyników leczenia chirurgicznego.