Wybrane przyrodnicze i antropogeniczne uwarunkowania atrakcyjności popularnych ośrodków turystycznych w Polsce

Popularność turystyki miejskiej jest kojarzona z najważniejszymi atrakcjami turystycznymi zespołów miejskich, wśród których prym wiodą kulturowe zdobycze cywilizacji w postaci zabytków czy dziedzictwa niematerialnego. Czynniki te decydują o natężeniu ruchu turystycznego, szczególnie w miastach pozbawionych znaczących atutów przyrodniczo-krajobrazowych. Celem artykułu jest określenie atrakcyjności najpopularniejszych turystycznie polskich ośrodków miejskich w świetle ich charakterystyki ekologicznej, za główne elementy której uznano wielkość terenów zielonych w stosunku do całkowitej powierzchni miasta i zanieczyszczenia powietrza. Interesującym spostrzeżeniem badawczym jest to, że w wielu przypadkach analizowane elementy stanu ekologicznego nie korespondują z subiektywnie ocenianą atrakcyjnością turystyczną miast. Podróżujący, wybierając konkretne miasto jako obszar penetracji turystycznej, w niewielkim stopniu kierują się jego warunkami ekologicznymi. Ma to miejsce jedynie wtedy, gdy środowisko przyrodnicze staje się dodatkowym elementem planów wycieczek. Rzadko natomiast pobyt turystyczny bywa oceniany przez pryzmat potencjalnych zagrożeń zdrowotnych.