Church in the service of Uniting Europe

Wiek XIX był czasem wielkich odkryć i wynalazków technicznych, które zmieniły oblicze Europy i wzbogaciły codzienność ludzkiego życia. W głównym nurcie tych przemian odnajdujemy scjentyzm racjonalistyczny odrzucający wartości tradycji, a uznający ludzki rozum za normę wszelkiej prawdy. W XX w. usiłowano wykazać, że w kulturze, w której człowiek usiłuje zrozumieć siebie, wystarczy tylko nauka zapewniająca w miarę wygodne życie. Brak twórczego dialogu chrześcijaństwa z nową kulturą sprawił, że stało się ono zamkniętą twierdzą, co w rzeczywistości oznaczało rozejście się wiary i kultury, a co Paweł VI nazwał dramatem naszych czasów. Czas Ojców Założycieli – twórców „jednoczącej się Europy”, czas II Soboru Watykańskiego, jak też wielkie pontyfikaty papieży – Jana XXIII, Pawła VI, Jana Pawła II, Benedykta XVI i Franciszka – to czas nowego twórczego dialogu Kościoła ze współczesnością, dialogu, w którym Kościół pragnie pomóc Europie odkryć w swej historii żywotne i nierozerwalne powiązanie między niebem i ziemią, aby stała się ona znowu cennym punktem odniesienia dla całej ludzkości.

The 19th century was a time of great discoveries and technical inventions that changed the face of Europe and enriched the everyday life of humans. In the mainstream of these changes we find rationalist scientism rejecting the values of tradition but recognizing human reason as the norm of all truth. In the 20th century, attempts were made to show that in a culture in which human beings try to understand themselves, all that is needed is a science that provides a reasonably comfortable life. The lack of a creative dialogue between Christianity and the new culture meant that the former became a kind of ”locked fortress”, which in fact meant the growing apart of faith and culture. Paul VI called it the drama of our time. The time of the Founding Fathers – creators of the ”uniting Europe”, the time of the Second Vatican Council, as well as the great pontificate of popes – John XXIII, Paul VI, John Paul II, Benedict XVI and Francis – is a time of a new creative dialogue of the Church with the present, a dialogue in which the Church wants to help Europe discover in its history a vital and inseparable connection between heaven and earth and that it becomes again a valuable reference point for all humanity