Możliwości zastosowania elementów teorii komunikacji w analizie współczesnych form religijności i duchowości

W artykule zostaną przedstawione niektóre możliwości zastosowania założeń komunikacyjnej teorii religii w obrębie badań nad religią oraz nową duchowością, a także omówione wątpliwości związane z wykorzystaniem postulatów badawczych wynikających z tej teorii do opisu i wyjaśniania konkretnych zjawisk z zakresu ponowoczesnej religijności. Komunikacyjna perspektywa socjologii religii pozwala na zaobserwowanie istotnych przekształceń zachodzących w sferze komunikacji religijnej, zarówno instytucjonalnej, jak i pozainstytucjonalnej. W dobie modernizacji i zacierania się granic pola religijnego może ona umożliwić religijnosocjologiczną analizę również tych zjawisk, których religijne odniesienia nie są oczywiste. Ograniczeniem perspektywy komunikacyjnej jest to, że stwierdzenia, które można formułować na jej podstawie, odnosić się mogą jedynie do konkretnego kontekstu społeczno-kulturowego.