Uwagi o wykonywaniu cyfrowych ortofotomap terenów zalesionych

Ortofotomapa cyfrowa powstaje w wyniku przetworzenia pojedynczych zdjęć lotniczych w funkcji rzeźby terenu (NMT) i elementów orientacji zdjęcia. Otrzymany w wyniku przetwarzania ortoobraz powinien spełniać m.in. dwa warunki: współrzędne płaskie x, y pikseli obrazu powinny być poprawne a obraz powinien być poprawny wizualnie, tzn. pozbawiony rozmazań i dublowania treści. Jest to trudne do spełnienia, gdy teren pokryty jest wysoką zwartą roślinnością lub innymi wysokimi przeszkodami tworzącymi na zdjęciu efekt „martwych pól”. W ortofotografii piksele obiektów zasłaniających teren (martwe pola) doznają korekt przeznaczonych dla punktów terenowych, tym samym zajmują na ortoobrazie miejsce przeznaczone dla innego (niewidocznego) punktu. Powstają wtedy często podwójne obrazy związane z wielokrotnym wykorzystaniem tego samego piksela. Dla obszarów leśnych nie zawsze można wykonać ortofotomapę, która miałaby w każdym miejscu poprawną geometrię i równocześnie wizualnie poprawny wygląd. Kompromis polega na częściowej rezygnacji z poprawności geometrycznej w miejscach w których zakłócona byłaby ciągłość obrazu. W Zakładzie Fotogrametrii i Informatyki Teledetekcyjnej AGH opracowano ortofotomapę Bieszczadzkiego Parku Narodowego. Do tego celu wykorzystano 286 zdjęć spektrostrefowych w skali 1:10 000. Doświadczenia zebrane przy tym opracowaniu posłużyły do sformułowania zasad przetwarzania zdjęć obszarów o dużym stopniu zalesienia oraz kontroli dokładności i wizualnej jakości ortofotomapy.