Historyczne zmiany struktury sieci wodociągowej na tle utrzymania standardów wody pitnej dla miasta Łodzi

Projekt łódzkiej sieci wodociągowej, wykonany przez najlepszego europejskiego fachowca W. Lindleya, powstał już w 1909 roku. Realizację rozpoczęto w 1934 roku przy współudziale polskiego inżyniera S. Skrzywana. Po II wojnie światowej dokonano wiercenia dalszych studni głębinowych i zbudowano system wodociągowy oraz stację uzdatniania wody. Zbudowano 50 km rurociągu Tomaszów-Łódź (1955 rok), zbiornik retencyjny na Pilicy (1968-1973) i kolejne studnie głębinowe. W 2010 roku istniało już 58 ujęć wód podziemnych, dlatego też w 2013 roku zapadła decyzja o rezygnacji z ujmowania wody powierzchniowej z Zalewu Sulejowskiego. Celem pracy było przedstawienie miejsc poboru wody i struktury sieci wodociągowej, której budowa ulegała zmianom w zależności od potrzeb i rozwoju dużego miasta, w powiązaniu z uzyskiwaniem wody pitnej najwyższej jakości. Pieczę nad eksploatacją i dystrybucją nieprzerwanie od 1925 roku sprawuje Zakład Wodociągów i Kanalizacji Sp. z o.o. w Łodzi.

The water supply system for Lodz was designed in 1909 by W. Lindley who was the best European civil engineer. The works started in 1934 and were supervised by a Polish engineer S. Skrzywan. After the World War II another deep water wells were drilled and water-pipe network and water conditioning plant were built: the first line of a 50-kilometre Tomaszow-Lodz pipeline (1955), the reservoir on the Pilica River (1968-1973). Due to that Lodz had 58 groundwater intakes in 2010 a decision was made to stop taking surface water from the Sulejowski Reservoir in 2013. The aim of the paper is to present water intake points and the structure of water supply system that was modified to meet the needs of a big city and provide drinking water of the highest quality. Municipal Water and Wastewater Company in Lodz manages the exploitation, transfer and conditioning of water for Lodz since 1925.