Design thinking – behawioralny aspekt kreowania przedsiębiorczości

Głównym celem artykułu jest opis możliwości zastosowania metody design thinking w polskiej praktyce edukacyjnej zarówno w odniesieniu do nauczania przedsiębiorczości, jak i zagadnień związanych z przedsiębiorczością akademicką, kierowanych do studentów studiów licencjackich, magisterskich i doktoranckich. Aby zrealizować niniejszy cel zastosowano metodę behawioralną oraz technikę właściwą dla tej metody, czyli obserwację uczestniczącą, mającej charakter jawny, niekontrolowany i czasowy, tj. trwającą 3 miesiące (Chodoubski 2011). Design thinking to metoda, która z jednej strony ma na celu zrozumienie, opisanie potrzeb klienta, a z drugiej strony identyfikację silnych stron potencjalnego przedsiębiorcy. Zarówno strona popytowa, jak i podażowa analizowane i modyfikowane są z perspektywy jednostkowej, a zatem behawioralnej, co ma wpłynąć na jej skuteczność i pewnego rodzaju optymalne dostosowanie do potrzeb obu stron – sprzedającego i kupującego. Metodę tę po raz pierwszy zastosowano na Uniwersytecie Stanforda oraz wśród przedsiębiorstw działających w Dolinie Krzemowej. Od 2012 roku zaczyna być wprowadzana, na razie incydentalnie, do polskiej dydaktyki i praktyki przedsiębiorczości. W artykule przedstawiono wszystkie 5 etapów tej metody z przypisaniem do nich narzędzi oraz celów. Efektem końcowym, swego rodzaju wnioskami, jest próba analizy na ile podejście i specyfika metody stosowanej w innym kontekście kulturowym jest lub może być przydatna w warunkach polskich. Innym elementem analizy będzie próba zdefiniowania kluczowych aspektów procesu design thinking dla wzmacniania postaw przedsiębiorczych, głównie w odniesieniu do nauczania przedsiębiorczości akademickiej.