Miedź, kadm i cynk w pyle drogowym miast oraz określenie toksyczności związków tych metali metodą biologiczną

W aglomeracjach miejskich, ośrodkach przemysłowych oraz na obszarach działalności człowieka występują antropogeniczne źródła metali ciężkich w środowisku. Transport drogowy nie jest obojętny dla otoczenia i może wpływać na podwyższanie poziomu metali ciężkich w ekosystemach. W pyle drogowym występuje wiele toksycznych związków, w tym węglowodory aromatyczne oraz metale ciężkie m.in. miedź, kadm i cynk. Uszeregowanie powyższych metali od największej do najmniejszej zawartości w pyle drogowym to: Zn>Cu>Cd. Toksyczne działanie zanieczyszczeń bezpośrednio na organizm człowieka jest trudne do oszacowania. W takim przypadku nieocenionym jest stosowanie bioindykatorów czyli gatunków roślin i/lub zwierząt wykazujące wrażliwość i charakterystyczne reakcje na określony czynnik. Jedną z metod stosowanych w toksykologii są biotesty, w których za kryterium oceny toksycznego wpływu trucizn przyjmuje się LC 50 - stężenie letalne, powodujące śmierć 50 % organizmów testowych po ściśle określonym czasie ekspozycji w powietrzu (mg/m3) lub w wodzie (mg/dm3).

Anthropogenic sources of heavy metals in the environment are present in urban areas, industrial centers and in areas of human activity. Road transport contributes to the increasing level of heavy metals in ecosystems. Many toxic substances including aromatic hydrocarbons and heavy metals (i.e. Cu, Cd, and Zn) occur in road dust. The ranking of these metals from largest to smallest content in road dust is: Zn>Cu>Cd. Toxic effects of pollutants directly into the human body is difficult to estimate. In this case, the use of bioindicators is an invaluable. The bioindicator means plant species and/or animals showing sensitivity and characteristic responses to a particular factor. One of the methods used in toxicology are bioassays in which criterion for assessing the toxicity of poisons is lethal toxin concentration required to kill half the members of a tested population (LC 50) after a specified period of exposure in air (mg/m3) or water (mg/dm3).