Język przekładu w oczach polskich przekładoznawców

Wkład polskich przekładoznawców w myśl o tłumaczeniu, zwłaszcza w ostatnich ponad trzydziestu latach, zasługiwałby na syntetyczne opracowanie. Tutaj wybrana została, spośród „pewników tłumaczenia” (zob. Chesterman 1997), „obcość” w przekładzie, określana też jako „egzotyzacja” lub „światło w języku i kulturze”. Zachowanie obcości stanowi, według Antoine Bermana, akt etyczny tłumacza, co Autorka podziela. Jej zdaniem, dwa sposoby tłumaczenia, fragmentu powieści Gustawa Flauberta Madame Bovary oraz fragmentu powieści Raymonda Queneau Zazie dans le métro, należą, według rozróżnienia zaproponowanego przez Zygmunta Grosbarta, pierwszy do tłumaczeń raczej „nieśmiałych”, drugi - do „zuchwałych”.

What Polish translators brought into the theory of translation in the last thirty years merits a synthetic presentation. Here we chose, amidst the “memes of translation” (cf. Chesterman 1997), the issue of “strangeness” in translation, also termed “exotisation” or “light in language and culture”. To preserve strangeness is for Antoine Berman an essentially ethical act in translation, the position shared by the author. For her, two ways of translating a passage from Gustave Flaubert’s novel Madame Bovary, and a passage from Raymond Queneau’s novel Zazie dans le metro, represent, in the typology proposed by Zygmunt Grosbart, a type of ‘careful’ translation and the ‘brave’ translation type, respectively.