Should Judges Be Empathic? The Place of Judges’ Empathy in Therapeutic Jurisprudence

Therapeutic jurisprudence (TJ) has had a influence on the judiciary and legal practice given the emergence of special courts, the so-called problem-solving courts. As understood by David B. Wexler, TJ is an approach that combines experience from many scientific fields, constituting an interdisciplinary field of research that focuses on the therapeutic and antitherapeutic consequences of laws, legal procedures, and the roles and behaviours of legal actors such as lawyers and judges. The role that they play during a trial is particularly emphasized in this theory in the context of causing both positive and negative consequences for those participating in the trial. The first purpose of this paper is to reconstruct the understanding of empathy and its role in the therapeutic jurisprudence, and to show how the concept of empathy is understood in the context of a judge’s work, particularly in relation to main TJ authors, David B. Wexler and Bruce J. Winick.

Terapeutyczna Jurysprudencja (TJ) miała wpływ na sądownictwo oraz praktykę prawniczą, ponieważ można w ostatnich latach zaobserwować powstawanie sądów specjalnych (problem-solving courts). TJ w rozumieniu Davida B. Wexlera, to podejście łączące doświadczenia z wielu dziedzin naukowych, stanowiące interdyscyplinarny obszar badań, który koncentruje się na terapeutycznych i antyterapeutycznych skutkach prawa, procedur prawnych oraz ról jakie odgrywają legal actors – między innymi sędziowie, prokuratorzy czy pracownicy wymiaru sprawiedliwości. Rola, jaką odgrywają oni w trakcie procesu, jest w tej teorii szczególnie podkreślana w kontekście wywoływania zarówno pozytywnych, jak i negatywnych konsekwencji dla uczestników procesu. Celem tego artykułu jest rekonstrukcja rozumienia empatii i jej roli w TJ oraz pokazanie, jak pojęcie empatii jest rozumiane w kontekście pracy sędziego, szczególnie w odniesieniu do głównych autorów TJ, Davida B. Wexlera i Bruce J. Winicka.