Polityka przestrzenna i jej rezultaty w warunkach rosnącej złożoności jej problemów

Autor analizuje wybrane mechanizmy w polityce przestrzennej, a także to, co można nazwać jej rezultatami w Polsce. Wskazuje na źródła złożoności, wzorce ładu i chaosu w tej polityce. Stawia tezę, że niesatysfakcjonujące rezultaty wynikają z tego, iż instytucje państwa wypracowały niski poziom sterowności w programowaniu, implementowaniu i ewaluowaniu problemów przestrzennych. To skutek ich nieadekwatnego potencjału instytucjonalnego, analitycznego. W konsekwencji instytucje państwa nie są w stanie w sposób adekwatny posługiwać się instrumentami regulacyjnymi, nadawać odpowiedniego znaczenia roli analizy, w tym analizy konsekwencji i długoterminowych skutków występowania chaosu przestrzennego. Dla zrozumienia problemów z potencjałem państwa w tej polityce autor uważa za ważny kontekst kulturowy. Sprawia on, że zagadnienia zagospodarowania przestrzeni są nisko ulokowane na agendzie dyskutowanych zagadnień publicznych wśród innych zagadnień życia publicznego (jak cele gospodarcze, rozwojowe).

The author analyses the selected mechanisms in the spatial (planning) policy as well as its outcomes. He points out at the sources of complexity within this area, patterns of order and chaos. His hypothesis claims that unsatisfactory results come from the low level of the state’s governability in the area of policy formulation, implementation and evaluation. It also derives from inadequate institutional and analytical potential. As a consequence, public institutions are not able to use the regulatory instruments in an adequate way as well as to pay a proper attention to the policy analysis, including the consequences and long-term effects of spatial chaos. According to the author, cultural background seems to be important while trying to understand the state’s problems in the area of spatial policy. It leads to the fact that spatial issues are rather lower on the public agenda among other public concerns (like economic or developmental goals).