Czy wymuszone partnerstwo może stanowić klucz do sukcesu? O relacjach Turcja–UE w dobie kryzysu migracyjnego

Celem artykułu jest ukazanie relacji pomiędzy Turcją i UE w dobie kryzysu migracyjnego. Autor skupia się na prezentacji poszczególnych etapów współpracy pomiędzy wyżej wymienionymi stronami oraz przedstawia proces zawierania poszczególnych umów. Pomimo licznych głosów krytyki, kierowanych głównie ze strony europejskiej, współpraca pomiędzy podmiotami jest kontynuowana. Dzięki porozumieniu podpisanemu w 2016 roku, Turcja wciąż podtrzymuje swoje wysiłki na rzecz zapewnienia bezprecedensowej pomocy humanitarnej i wsparcia dla ponad 3,5 mln uchodźców z Syrii oraz około 365 000 uchodźców z innych krajów. Na chwilę obecną ranga polityczna rozmów na linii Turcja–UE została obniżona do poziomu europejskich komisarzy i tureckich ministrów (Chudziak, Strachota, 2016, s. 5). Turcja, głównie dzięki swojemu położeniu geopolitycznemu, jawi się obecnie jako strategiczny partner, który jako jedyny może efektywnie zminimalizować zagrożenia, jakie niesie ze sobą kryzys migracyjny.

The aim of the article is to show the relations between Turkey and the EU in the era of the migration crisis. The author focuses on the presentation of subsequent stages of cooperation between the above-mentioned parties and presents the process of concluding individual contracts. Despite numerous criticisms, mainly from the European side, cooperation between entities is continued. Thanks to the agreement signed in 2016, Turkey is continuing its efforts to provide unprecedented humanitarian assistance and support to more than 3.5 million refugees from Syria and about 365,000 refugees from other countries. At the moment, the political rank of the Turkey-EU talks has been reduced to the level of European commissioners and Turkish ministers. Turkey, mainly due to its geopolitical situation, now appears as an indispensable partner, which alone can effectively minimize the threats posed by the migration crisis.