Effect of fertilization on roseroot (Rhodiola rosea L.) yield and content of active compounds

Roseroot (Rhodiola rosea L.) is an important medicinal plant with welldocumented adaptogenic activity. The decrease in its natural resources induces to undertake research on the introduction of this species into cultivation. The aim of the present work was to determine the effect of organic and mineral fertilization on increasing the biomass of underground parts of Rh. rosea and the level of biologically active compounds. Throughout the study period, the highest raw material yield was obtained after the application of the following doses of mineral fertilization: N – 60.0 kg·ha-1, P – 35.2 kg·ha-1, K – 83.0 kg·ha-1, without manure. The use of manure caused a decrease in the average rhizome and root weight by more than 20%. Mineral fertilization application increased the average raw material yield by about 30–40% and allowed obtaining the highest weight of underground organs of the species in question already in the fourth year of cultivation. Furthermore, the present study demonstrates that mineral fertilization does not affect substantially the level of the individual groups of compounds in the raw material, but the use of manure may significantly reduce the content of phenylpropanoids. The level of active compounds is also influenced by crop age. Two-year-old plants were characterized by the highest content of phenylpropanoids as well as by the lowest content of phenylethanoids and phenolic acids. In the following years of cultivation, no statistically significant changes were observed in the level of the analysed groups of compounds.

Różeniec górski (Rhodiola rosea L.) jest ważną rośliną leczniczą o udokumentowanym działaniu adaptogennym. Zmniejszanie się jego zasobów w stanie naturalnym skłania do podejmowania badań nad wprowadzeniem tego gatunku do uprawy. Prezentowana praca miała na celu określenie wpływu nawożenia organicznego i mineralnego na przyrost masy części podziemnych Rh. rosea i poziom związków biologicznie czynnych. W całym okresie trwania eksperymentu, największy plon surowca uzyskiwano po zastosowaniu następującej dawki nawożenia mineralnego: N – 60,0 kg·ha-1, P – 35,2 kg·ha-1, K – 83,0 kg·ha-1, bez obornika. Wprowadzenie obornika powodowało spadek przeciętnej masy kłączy z korzeniami o ponad 20%. Zastosowanie nawożenia mineralnego zwiększało średni plon surowca o około 30–40% i pozwalało uzyskać najwyższą masę organów podziemnych już w czwartym roku uprawy. Przeprowadzone badania wskazują ponadto, że nawożenie mineralne nie wpływa znacząco na poziom poszczególnych grup związków czynnych w surowcu, natomiast wprowadzenie obornika może istotnie obniżyć zawartość fenylopropanoidów. Na poziom związków czynnych ma również wpływ wiek uprawy. Rośliny dwuletnie wyróżniały się największą zawartością fenylopropanoidów oraz najmniejszą – fenyloetanoidów i kwasów fenolowych. W kolejnych latach uprawy nie obserwowano istotnych statystycznie zmian poziomu omawianych grup związków