Effect of soil cultivation and intercrop plant growing upon weed infestation of spanish salsify (Scorzonera hispanica L.)

The quantity of weeds depends on biotopic factors, on the supply of seeds in the soil and agrotechincal procedures, which stimulate or inhibit weed germination and development. Intercrop plants applied in contemporary systems, modifying the soil environment, also influence the weed infestation of crops. The aim of conducted studies was to determine the effect of intercrop plant application and kind of ploughing upon the state and degree of Spanish salsify weed infestation. In the field experiment with growing Spanish salsify (Scorzonera hispanica L.) the following intercrop plants were applied: common vetch (Vicia sativa L.), tansy phacelia (Phacelia tanacetifolia Benth.), oat (Avena sativa L.), as well as differentiated soil tillage: conventional plough cultivation with pre-winter mouldboard ploughing without intercrop; intercrop plant sowing plus deep pre-winter ploughing; intercrop plant sowing plus spring ploughing. In Spanish salsify weed infestation jointly 37 taxons of weeds were determined, among which the most numerously occurred: Chenopodium album L., Senecio vulgaris L., Capsella bursa-pastoris (L.) Med., Lamium amplexicaule L., Galinsoga ciliata (Raf.) S.F. Blake and Urtica urens L. The numerical force of primary and secondary Spanish salsify weed infestation after pre-winter and spring ploughing was similar. Intercrop plants significantly limited the primary and secondary weed infestation of this plant. The smallest quantities of weeds grew in objects where oat was the intercrop plant, and the largest – in cultivation without intercrops. Intercrop plants limited the occurrence of Senecio vulgaris and Capsella bursa-pastoris in primary weed infestation, and oats intercrop also limited the occurrence of Lamium amplexicaule and Senecio vulgaris in secondary weed infestation of Spanish salsify.

Wielkość zachwaszczenia zależy od czynników siedliskowych, od glebowego zapasu nasion oraz od zabiegów agrotechnicznych, które stymulują lub hamują kiełkowanie i rozwój chwastów. Stosowane we współczesnych systemach uprawy rośliny międzyplonowe modyfikując środowisko glebowe, oddziałują również na zachwaszczenie upraw. Celem przeprowadzonych badań było określenie wpływu stosowania roślin międzyplonowych oraz rodzaju orki na stan i stopień zachwaszczenia skorzonery. W doświadczeniu polowym z uprawą skorzonery (Scorzonera hispanica L.) zastosowano rośliny międzyplonowe: wyka siewna (Vicia sativa L.), facelia błękitna (Phacelia tanacetifolia Benth.), owies siewny (Avena sativa L.), oraz zróżnicowaną uprawę roli: tradycyjna uprawa płużna z orką przedzimową bez roślin międzyplonowych; siew roślin międzyplonowych + głęboka orka przedzimowa; siew roślin międzyplonowych + orka wiosenna. W zachwaszczeniu skorzonery oznaczono łącznie 37 taksonów chwastów, wśród których najliczniej występowały Chenopodium album L., Senecio vulgaris L., Capsella bursa-pastoris (L.) Med., Lamium amplexicaule L., Galinsoga ciliata (Raf.) S.F. Blake and Urtica urens L. Liczebność zachwaszczenia pierwotnego i wtórnego skorzonery po orce przedzimowej i wiosennej była zbliżona. Rośliny międzyplonowe istotnie ograniczyły zachwaszczenie pierwotne i wtórne skorzonery. Najmniej chwastów rosło w obiektach, w których rośliną międzyplonową był owies, a najwięcej w uprawie bez międzyplonów. Rośliny międzyplonowe ograniczyły występowanie Senecio vulgaris i Capsella bursa-pastoris w zachwaszczeniu pierwotnym, a międzyplon z owsa także występowanie Lamium amplexicaule i Senecio vulgaris w zachwaszczeniu wtórnym skorzonery.