Effect of road de-icing salts with anti corrosion agents on selected plant species

The effect of CaCl2 and NaCl with anti-corrosion additives (ammonium phosphate and sodium hypochlorite in amount of 3 to 5% of preparation weight), protected by Polish patent no. 198058, applied in concentrations of 4, 8 and 12 g dm-3 on germination and seedling vigour of Lolium perenne L. cv. Solen and Festuca rubra L. cv. Nimba was evaluated. Other studied parameters were: chlorophyll content, chlophyll a fluorescence and biomass accumulation in Canna × generalis, Rosa rugosa L. and Lolium perenne L. under the influence of the above mentioned substances. It was found that application of de-icing substances delayed and reduced germination of grass seedlings and declined root growth. Red fescue was less tolerant for increased salinity in soil than perennial ryegrass. Application of de-icing substances on rugosa rose, canna lilly and perennial ryegrass plants led to decrease of chlorophyll content, potential photochemical efficiency, performance index and biomass accumulation. Without anticorrosion agents the least toxic was calcium chloride and the most sodium chloride. Additives to de-icing road salts, in general, decreased NaCl toxicity and increased toxicity of CaCl2.

Celem pracy była ocena wpływu substancji do odladzania jezdni: CaCl2 oraz NaCl w stężeniu 4, 8, 12 g·dm-3 z dodatkami antykorozyjnymi (fosforan amonu oraz podchloryn sodu stanowiące 3 do 5 % masy preparatu), objęte polskim patentem Nr 198058, na: dynamikę i zdolność kiełkowania oraz wigor siewek Lolium perenne L. odm. Solen i Festuca rubra L. odm. Nimba, a także na zawartość chlorofilu, fluorescencję chlorofilu a oraz akumulację biomasy u roślin Canna × generalis, Rosa rugosa L. i Lolium perenne L. Badania wykazały, że zastosowanie wymienionych substancji opóźniało kiełkowanie oraz obniżało zdolność kiełkowania u obu gatunków traw, a także redukowało wzrost korzeni siewek. F. rubra okazała się bardziej wrażliwą na zasolenie podłoża aniżeli L. perenne. Zastosowanie obu związków obniżało zawartość chlorofilu, maksymalną wydajność fotosystemu II oraz wskaźnik witalności, a także akumulację biomasy u roślin każdego z badanych gatunków. Chlorek sodu był bardziej toksyczny aniżeli chlorek wapnia, gdy związki te stosowano bez dodatków antykorozyjnych i regulujących pH, natomiast, gdy stosowano je łącznie z tymi dodatkami, odnotowano zmniejszenie negatywnego wpływu NaCl, a zwiększenie toksyczności CaCl2.