Evolution of the Belarus-Russia Union State: from integration to attempts of incorporation

Russian-Belarus political and economic integration was one of the basic factors of the forming of the neo-authoritarian regime in Belarus. Russian economic support for president Lukashenko provided rapid winding up of democratic transformation in Belarus and preserved the administrative managing of the national economy. For a long period, Belarus society had been stuck in the soviet style of political life. At the same time, such a style of the political system allowed Russia to keep Belarus in the sphere of its cultural and geopolitical influence. As a result, Belarus was hardly open to a constructive relations with the West, and regular political repressions kept the country isolated. During the second period of Lukashenko's authoritarian rule, when the Russian policy got significantly more aggressive, the integration became destructive for Belarusian statehood. It is evident that Moscow has been trying to realize an idea to restore some kind of a new empire project, and uses different tools to achieve the goal. It might be said that integration is one of the mechanisms of a hybrid war which Russia wages against post-Soviet republics. Taking into consideration that Belarus has not developed full economic and political relations with the West, its economic and political system is widely dependent on Russia, which puts Belarus in a difficult, critical position. The continuation of the integration with Russia may result in the loss of Belarus' independence. Even though Lukashenko has been able to resist Kremlin’s insistence on the “deeper integration”, Belarus is still a part of the Union State, and stability of the political and economic system of the country depends on Russian support. No doubt, Moscow will continue its policy of wider control and subordination of Belarus.

Rosyjsko-białoruska integracja, zarówno polityczna, jak i ekonomiczna, była jednym z podstawowych czynników, stojących u podstaw neo-autorytarnego reżimu na Białorusi. Rosyjskie wsparcie ekonomiczne dla prezydenta Łukaszenki zapewniło gwałtowne zakończenie zmian demokratycznych na Białorusi i pozwoliło utrzymać odgórne zarządzanie narodową gospodarką. Przez długi czas społeczeństwo białoruskie utknęło w sowieckim stylu życia politycznego. Jednocześnie taki właśnie styl polityczny umożliwił Rosji zatrzymanie Białorusi w swojej strefie wpływów, geopolitycznych i kulturalnych. W rezultacie Białoruś prawie nie była otwarta na konstruktywne relacje z Zachodem, a regularne represje polityczne utrzymywały ten kraj w izolacji. W drugim okresie autorytarnych rządów Łukaszenki, kiedy polityka Rosji stała się wyraźnie bardziej agresywna, integracja z Rosją stała zaczęła wyniszczać białoruską państwowość. Oczywistym jest, że Moskwa od jakiegoś czasu próbuje wcielić w życie ideę odtworzenia swego rodzaju nowego imperium, i chwyta się różnych narzędzi, żeby osiągnąć ten cel. Można powiedzieć, że taka integracja jest jednym z mechanizmów wojny hybrydowej, prowadzonej przez Rosję przeciwko postsowieckim republikom. Zważywszy na to, że Białoruś nie rozwinęła w pełni ekonomicznych i politycznych relacji z Zachodem, jej system ekonomiczny i polityczny jest w dużym zakresie zależny od Rosji, co stawia Białoruś w trudnej, krytycznej pozycji. Kontynuacja integracji z Rosją może zaowocować utratą niepodległości przez Białoruś. Nawet jeśli Łukaszenko był w stanie oprzeć się naciskom Kremla na „głębszą integrację”, Białoruś wciąż jest częścią Państwa Sojuszniczego, i stabilność politycznego i ekonomicznego systemu kraju zależy od rosyjskiego wsparcia. Bez wątpienia Moskwa będzie kontynuować swoją politykę szerszej kontroli i podporządkowywania Białorusi.