Czego wierzący może się nauczyć od niewierzącego o moralności?

Etycy i moraliści upatrujący podstaw moralności w religii często twierdzą o swoich kolegach po fachu nie odwołujących się do takich podstaw, że tym ostatnim brakuje solidnego gruntu dla obiektywnie wiążących norm moralnych. Twierdzą też, że skuteczny program wychowania moralnego wymaga kontekstu przekonań religijnych. Artykuł stawia tezę, że moralność jednostki – rozumiana jako całokształt jej działań i postaw – nie mająca podstaw w religii nie jest gorzej ugruntowana od moralności osoby, która taką podstawę posiada. Jest tak dlatego, że ani filozoficzna, ani teologiczna normatywna teoria moralności nie jest podstawą dla działań i postaw jednostek. Źródło zbudowania moralnego znajduje się w praktyce społecznej, na którą składa się między innymi przykład dawany przez wychowawców i inne znaczące osoby, wytwory kultury i praktyka życia politycznego.

Ethicists and moralists who see religion as a foundation of morality often claim that their colleagues, who do not refer to such a foundation, lack a firm ground for objectively binding moral norms. They also claim that an effective program of moral education must be located in the context of religious beliefs. The article's main thesis is that individual morality, i.e. all actions and attitudes of a person, which are not founded on religion is not less grounded than a morality which does claim to have such a foundation. The reason for this is that neither philosophical nor theological normative theory of morals is the foundation for actions and attitudes of individuals. The source of moral edification lies in social practice which is made up of examples given by educators and other significant individuals, cultural artifacts, and the practice of political life.