La souffrance de femmes dans Heptamêron

Cierpienie stanowi jądro Heptameronu: stwierdzenie to może wydać się zdumiewające, gdy mowa o renesansowym zbiorze nowel, lecz staje się oczywiste przy głębszej analizie dzieła. Waloryzacja cierpienia jest tu negatywna, podobnie jak w poezjach Małgorzaty: śmierć jest jedynym pewnym wybawieniem od udręki egzystencji. Jako kobieta, autorka jest uwrażliwiona na uwarunkowania psychiczne i społeczne powodujące zagrożenie kobiety. W przeciwieństwie do Dekameronu, cierpienie towarzyszy jej narratorom przez cały czas pobytu w pirenejskim opactwie. Wszyscy oni pojawiają się na scenie w sytuacji groźby śmierci, gdy jednak mężczyźni czynnie przeciw stawiają się niebezpieczeństwu, kobietom pozostają łzy i ucieczka. Analiza dwóch poziomów narracji — nowel i komentarza — ujawnia, zwłaszcza u narratorek , głębokie i osobiste odczucie problematyki cierpienia.