Essai de lexicographie poétique: le mot „voyage

Autor artykułu stawia sobie za cel prześledzenie czy sam wyraz „podróż” i jego derywaty fascynują poetów w równym stopniu co motyw podróży, mający wielowiekową i bogatą tradycję literacką. Analiza wybranych utworów z XIX-wiecznej poezji francuskiej (Hugo, Leconte de Lisie, Baudelaire) wykazuje, że nie. Słowo „podróż” pojawia się w nich rzadko i pozbawione jest raz na zawsze ustalonego znaczenia, które wyłania się dopiero dzięki określającym przymiotnikom, rymom, podobieństwom brzmieniowym czy użytym w tym samym utworze synonimom. Sam wyraz jako taki jest więc raczej pewnym zespołem potencjalnych cech i fcióre w kontekście nabierają pozytywnego lub negatywnego zabarwienia, poetyckiej lub prozaicznej konotacji. Porównanie tekstów pochodzących z różnych epok (du Bellay, Michaux) pozwala dostrzec, iż w tradycji poezji europejskiej przeważa ujemne zabarwienie słowa, wynikające z przekonania, iż podróż może co prawda być opisana w powieści, ale z poezją jest nie do pogodzenia, chyba że „pisanie o przygodzie” przekształci się w „przygodę pisania”.