Zum Landschaftsbild im Roman "Frost" von Thómas Bernhard

W artykule podjęta Jest próba analizy funkcji krajobrazu w twórczości Thomasa Bernharda na podstawie jego debiutu powieściowego, utworu: "Mróz". W dziele tym krajobraz rozumiany jest jako zespół wrażeń przetwarzanych w świadomości bohatera. Elementy narury traktuje autor jako zespół pojęć, materiał słowny, który jest wykorzystywany przez schizofrenicznie usposobionego bohatera w jego spekulacjach i grach myślowych. W swym nieustającym monologu malarz Strauch staje się medium, przez które przemawia "śmiertelna natura nie’posiadająca komórek, to dzięki czemu wszystko istnieje". Stosunek bohatera do krajobrazu polega na próbie odnalezienia tzw. "duszy przyrody, centrum bólu od którego wszystko się rozpoczyna". Krajobraz staje się jednym z czynników specyficznego "myślenia totalnego". Elementy przyrody kojarzone są tu z człowiekiem. Proces ten wykazuje, zdaniem autora, pewne uporządkowanie stylistyczne. Personifikacja elementów krajobrazu ilustruje zmiany w psychice bohatera, natomiast metafora występuje tam, gdzie podkreślana jest rola malarza Strauche jako "medium natury", tłumaczącego jej istotę. Cechami charakterystycznymi opisu krajobrazu w powieści "Frost" są 'przy tym rezygnacja z estetycznego dystansu wobec otaczającego świata i zanik przestrzenności Opisu. Powieść wydaje się być próbą przywrócenia człowiekowi jego pierwotnego stosunku do natury, uporządkowania jego chaotycznej wyobraźni. Człowiek scala się wewnętrznie pragnąc poznać prawdę, zgłębić istotę.