Montaigne et le devoir dêtre heureux

Spośród wielu oryginalnych myśli, jakie zawierają "Próby" pragnienie szczęścia, mimo niespokojnych czasów, w jakich powstawały , nie schodzi na dalszy plan. Natura, jak twierdzi Montaigne, jest dobra i nawet w tych nieszczęsnych czasach człowiek może doznawać radości. Jest w tym nawiązanie do koncepcji epikurejczyków, ale należy również docenić własny wkład autora. Montaigne utrzymuje, że szczęście jest możliwe i że człowiek, który nic nie wie i któremu nie jest dane nic poznać, ma poprzez naturalną rekompensatę - prawo do radości, prawo którego winien się domagać z całą stanowczością i bez fałszywego wstydu. Więcej być szczęśliwym jest jego obowiązkiem, którego spełnienie wymaga refleksji, odwagi i szlachetności. Pozytywne prawo do szczęścia wynika nie tylko z praw natury, lecz także ze związków łączących człowieka z jego Stwórcą. Montaigne nie daje uniwersalnej recepty na szczęście, mówi że w przekonaniu źródło szczęścia tkwi w nas samych, że prawdziwa wolność to wolność psychologiczna i że należy poznać siebie samego, by osiągnąć poziom, do jakiego jest się stworzonym. Pragnienie szczęścia u Montaigne's to pragnienie doskonałości, która nadaje życiu doczesnemu wartość nadrzędną poprzez duchowy udział w nieskończoności i wieczności, Z gruntu antypesymistyczne, "Próby“ apelują do czytelnika o dążenie do szczęścia, o szczęście ustawicznie doskonalone, radosne i refleksyjne zarazem, "szczęście realne", które aa być lekarstwem na bóle i troski trapiące człowieka.