Borelioza z Lyme – zasady rozpoznawania i leczenia

The paper discusses epidemiological and clinical data as well as therapeutic and diagnostic methods with regard to Lyme disease. Main manifestations of early (erythema migrans, borrelial lymphoma, Lyme carditis, neuroborreliosis and Lyme arthritis) and late (neuroborreliosis, Lyme arthritis, acrodermatitis chronica atrophicans) Lyme borreliosis are described and their treatment is discussed. The most useful antibiotics are doxycycline and ceftriaxone. It was noted that in most cases of Lyme disease the prognosis is good, and antibiotic treatment is very effective regardless of the stage of infection. Detection of specific anti-Borrelia burgdorferi antibodies in a patient with a history of a tick bite and clinical symptoms suggesting Lyme disease is necessary for diagnosis. The results of serological tests must be interpreted carefully and always in connection with the clinical picture. A seropositivity without clinical symptoms of the disease does not necessarily prove an active infection. Antibody serum titres should not be used to assess therapeutic efficacy or be regarded as an indication for a re-treatment. Current recommendations stress that detection of chemokine CXCL13, searching for B. burgdorferi antigens in the cerebrospinal fluid and urine, searching for B. Burgdorferi spheroplasts or L-forms as well as CD57+/CD3 subpopulation assessment as well as lymphocyte transformation test have no confirmed diagnostic significance in Lyme disease diagnostics.

W pracy omówiono dane epidemiologiczne, obraz kliniczny, leczenie oraz metody diagnostyczne boreliozy z Lyme. Przedstawiono podstawowe manifestacje boreliozy wczesnej (erythema migrans, borrelial lymphoma, Lyme carditis, neuroborreliosis i Lyme arthritis) i późnej (neuroborreliosis, Lyme arthritis, acrodermatitis chronica atrophicans). Omówiono zasady antybiotykoterapii boreliozy. Podkreślono, że najużyteczniejszymi antybiotykami są doksycyklina i ceftriakson. Zwrócono uwagę, iż w większości przypadków boreliozy rokowanie jest dobre, a antybiotykoterapia cechuje się dużą skutecznością niezależnie od stadium choroby. Do rozpoznania boreliozy niezbędne jest wykrycie swoistych przeciwciał przeciwko Borrelia burgdorferi u pacjenta z wywiadem epidemiologicznym pokłucia przez kleszcze i objawami klinicznymi wskazującymi na chorobę z Lyme. Wyniki badań serologicznych muszą być interpretowane ostrożnie i zawsze w powiązaniu z obrazem klinicznym. Konieczne jest przestrzeganie dwuetapowego protokołu diagnostycznego: test ELISA, a następnie test Western blot. Obecność jedynie przeciwciał w surowicy, bez klinicznych cech choroby, nie musi być dowodem aktywnego zakażenia. Miano przeciwciał w surowicy nie może służyć do oceny skuteczności leczenia i nie jest wskazaniem do powtórnej antybiotykoterapii. Obecne rekomendacje podkreślają, że metody polegające na oznaczaniu chemokiny CXCL13 limfocytów B, poszukiwanie antygenów B. burgdorferi w płynie mózgowo-rdzeniowym i moczu, poszukiwanie cysty, sferoplastów albo L-form B. burgdorferi, ocena subpopulacji limfocytów CD57+/CD3 oraz test transformacji limfocytów (LTT) nie mają potwierdzonego znaczenia diagnostycznego w boreliozie z Lyme.