Rak jako zagrożenie zdrowia człowieka przez ochronę życia

Cancer, a popular name of neoplasm and/or neoplastic diseases, is inseparably bound with equally popular definitions of life, health and death, the former and the latter being natural phenomena. The essence of life continuous, spontaneous and mutual exchange of matter and energy, whereby a significant role is played by information about their state as unity of apparent contrasts. The key issue is that life does not arise de novo, but is passed on. Neoplasm is a final cellular form of life of multicellular organisms, able to prolong life processes by dissipative self-organization of cells threatened by death. Its exceptionality consists in the fact that self-organization of tumors can prolong life in daughter cells only, and only as long as affected host lives, becoming increasingly sick due to increasing tumor-dependent dissipation of matter and energy. Clearly increased dissipation of matter and energy by tumor cell in a hitherto normal tissue is the first and non-specific, but still a universally recognized information about local ineffectiveness of host organism. A sufficiently efficient host organism as a whole is able to use its defense mechanisms not only to destroy such a cell featuring an alien neoplastic identity, but also to eliminate dissipative states in cells threatened by death in own tissue.This process, occurring in multicellular organisms, apart of proliferation and apoptosis, determines the size of cellular populations in tissues and organs. From this point of view, carcinogenesis is also a potent quantitative and qualitative regulator of tissues.

Rak jako częste potoczne określenie nowotworów i/lub chorób nowotworowych nierozerwalnie łączy się z równie powszechnymi definicjami życia, zdrowia i śmierci, jako także naturalnych zdarzeń. Istotą życia jest stała spontaniczna, wzajemna zamiana materii i energii z udziałem informacji o ich stanie jako jedności pozornych przeciwieństw. Problem polega na tym, że życie nie powstaje de novo, ale jest tylko przekazywane. Nowotwór stanowi końcową komórkową formę życia wielokomórkowych organizmów, przedłużającą trwanie procesów życiowych przez dysypatywną samoorganizację zagrożonych śmiercią komórek. Jego wyjątkowość polega na tym, że samoorganizacja nowotworów może przedłużać tylko spontaniczne życie w komórkach potomnych, i to dopóki żyje człowiek, chory z powodu coraz większego nowotworowego rozpraszania w nim materii i energii, zwanego dysypacją. Wyraźnie zwiększona dysypacja materii i energii przez komórkę nowotworową w prawidłowej dotychczas tkance jest pierwszą i niespecyficzną, ale za to uniwersalnie rozpoznawalną informacją o lokalnej niewydolności organizmu. Dostatecznie sprawny ustrój jako całość może środkami obronnymi nie tylko zniszczyć taką komórkę o odmiennej od niego biologicznej nowotworowej tożsamości, ale także zlikwidować stany dysypatogenne w zagrożonych śmiercią komórkach własnych tkanek. Tak dzieje się w wielokomórkowych organizmach, co obok proliferacji i apoptozy decyduje o wielkości populacji komórek w tkankach i narządach. W tym ujęciu nowotworzenie okazuje się też istotnym regulatorem wielkości i jakości tkanek.