O życiu, umysłach i materii - dokąd sięga biopolityka biopolityka? Wprowadzenie

Pierwotne zadanie polegało na tym, by zbadać, dokąd sięga biopolityka (zarówno w ścisłym sensie przestrzenno-materialnym, jak i historycznym). Rozważania dotycząjedynie warunków rozwiązania tytułowej kwestii. Skupiają się na analizie pojęcia „biopolityki”. Już sam sposób uprawiania i pisania przez Foucaulta historii pozwala zrozumieć genezę i status biopolityki. Metoda Foucaulta – rekonstruowana na podstawie wykładów z lat siedemdziesiątych – polega na postępującym odsłanianiu pozytywnych sił kryjących się w każdym zjawisku. Każda rzecz, zdarzenie historyczne konstytuuje się na gruncie pewnej konstelacji sił, będących dlań elementami genetycznymi. Same te siły rodzą się już wcześniej, zwykle osobno, w abstrakcji – potrzeba ich powiązania, aby mogłysię skonkretyzować. Zarazem jednak ta ich uprzednia abstrakcyjność staje się widoczna jedynie z perspektywy formy końcowej. W podobny sposób traktował dzieje Marks: historiogra*a to zawsze poszukiwanie elementów genetycznych, sił współtworzących dany fenomen. Foucault uprawia i przedstawia historię konkretyzacji. Konkretyzacja jest u niego zasadą transformacji. Stawanie się konkretu to zarazem stawanie się biopolityki.

Thee primary aim of this paper is to analyse the limits of biopolitics (both in the strict, spatial-material sense and from the historical point of view). The discussion will focus only on the conditions of giving an answear to the title question and on the concept of biopolitics. The way Foucault writes history is itself enough to understand the genesis and status of biopolitics. Foucault’s method – here reconstructed on the basis of his lectures from the seventies – consists of a progressive exposure of posisitive forces hidden behind every phenomenon. Every object, every historical event is constituted in a constellation of forces that function as its genetic elements. These powers themselves are born earlier, usually separately, in abstraction. If they are to take shape, to be realised, they must become related.At the same time, their prior abstractness becomes visible only from the perspective of their final form.A similar view on history one can find in Marx’s writings: the historiography always consists of searching for genetic elements, powers that constitute a given phenomenon.Foucault writes the history of realisation differently. The realisation for him is a principle of transformation.Qe becoming of a concrete is also the becoming of biopolitics.