Poza girl power: dziewczyński opór, kontrpubliczności i prawo do miasta

Polityczny potencjał siły dziewczyńskości nie tkwi w sile jednostki, ale w dostrzeżeniu wspólności i wielości dziewczyńskich doświadczeń. Odrzucenie postawy heroicznej i wyjście poza indywidualistyczny paradygmat girl power pozwalają na uwidocznienie różnych, nierzadko sprzecznych ze sobą narracji i reprezentacji składających się na współczesne dziewczyństwo, co z kolei pozwala nie tylko na identyfikację kompleksowych mechanizmów wykluczenia, ale też wytworzenie inkluzywnych taktyk i strategii oporu wobec nich. W oparciu o literaturę feministyczną oraz przykłady dziewczyńskiego oporu z kultury popularnej staram się pokazać, w jaki sposób dziewczyny, dokonując interwencji w miejscach zakodowanych jako męskie, łamią kody kulturowe, płciowe, rasowe i klasowe, stawiają opór, przechwytują narracje o sobie samych i egzekwują swoje prawo do miasta. Choć niektóre z omawianych przeze mnie gestów, taktyk i strategii mogą się wydawać zbyt łagodne, żeby mieć siłę polityczną, proponuję, że właśnie tym niepozornym formom wyrażania oporu warto się bliżej przyjrzeć, stosując w ich analizie kategorię kontrpubliczności i upłciowionego prawa do miasta.

Girlhood‟s political potential does not lie in the power of individual girls, however magnificent, but in acknowledging the commonalities and multiplicities of all girls‟ experiences. Rejecting the individualistic “girl power” paradigm opens up new, sometimes contradictory narrations and representations of contemporary girlhood. This non-heroic approach to girlhood reveals not only the intricate workings of exclusion mechanisms, but also the various inclusive tactics and resistance strategies at work. Engaging with the concepts of counterpublics, the gendered right to the city, and feminist theory more broadly, I look closely at selected examples of girl resistance from popular culture to demonstrate how girls‟ interventions in urban places usually coded as masculine can subvert cultural, gender, racial, and class codes, reappropriate narrations about themselves, and execute their right to the city. Even if some of the gestures and tactics I discuss in the paper may seem too mild to have any political power, I propose that it is exactly such unassuming forms of resistance that promise real change and deserve our urgent attention.