Wierzący żołnierze ludowego wojska

W początkowym okresie polskiej armii w latach po drugiej wojnie światowej, mimo sowieckiego dowództwa żołnierze maszerowali co niedziela do kościoła garnizonowego na mszę, a władze komunistyczne akceptowały sferę wyznaniową. Z upływem czasu przekonania religijne żołnierza stały się „zaśniedziałymi formami życia społecznego i obyczajowego”, jak barwnie określano to w języku partyjnych posiedzeń aktywu POP PZPR. W latach pięćdziesiątych zaczęto dążyć do konfrontacji z kościołem, do trwałej zmiany światopoglądu zawodowych mundurowych. Zaczęto propagować laickość i ateizm. Równocześnie jednak znaczna grupa kadry dowódczej uważała, iż lepiej zachować sieć kościołów garnizonowych i księży kapelanów w wojsku, aby mieć wpływ na głoszone treści. Generalnie stopień nateżenia „walki z klerykalizmem” często zależał od determinacji danego przełożonego. Jenak jak podkreślił autor - dało się zauważyć, że struktury Ludowego Wojska Polskiego trwały w ramach ideologicznych wyznaczonych przez ustrój.