Konserwatywno-katoliccy interpretatorzy dwudziestowiecznej historii z włoskiej diaspory

Tematem artykułu jest rozwój polskiej kultury we Włoszech, po II wojnie światowej. Pierwszy okres rozkwitu przypadał na lata 1944-1947 roku i związany był z pobytem w Italii 2. Korpusu Polskiego. Włochy stały sie wtedy jednym z centrów polskiej twórczości w skali świata, obok Wielkiej Brytanii i Polski. Kolejny okres to lata pięćdziesiąte, czas aktywności wybitnych polskich twórców: Gustawa Herlinga-Grudzińskiego, Jana Gawrońskiego, Karoliny Lanckorońskiej, księdza Waleriana Meysztowicza, rzeźbiarza Igora Mitoraja czy później papieża Jana Pawła II. Po kilku dekadach dopiero poznajemy dorobek tych twórców, gdyż przez współczesnych znani byli głównie jako badacze przeszłości i organizatorzy życia naukowego. Dopiero w ostatnich latach publikowany jest ich dorobek literacki.