W szponach dwóch orłów : różne drogi do niepodległości republik bałtyckich

Tematem artykułu jest niepodległość republik nadbałtyckich Litwy, Łotwy i Estonii, uzyskana w 1918 roku, po zakończeniu I wojny światowej i starania tych państw o utrzymanie niezależności. W 1914 roku wszystkie trzy państwa wchodziły w skład carskiej Rosji. Gdy na frontach przewagę zaczęli zdobywać Niemcy, rozpoczęły się negocjacje z Rzeszą. Ponieważ znaczną część ludności krajów nadbałtyckich stanowili osiadli tam od wieków Niemcy, rząd niemiecki usiłował przeforsować stworzenie tu państw satelickich. Jednak ruchy wolnościowe narastające w poszczególnych republikach znacząco przyspieszyły zdobycie niezależności zarówno od Niemiec, jak i Rosji. W 1917 roku na Litwie zaakceptowana została litewska Rada Krajowa, a 20 października 1920 roku rząd Rzeszy przyznał Litwie prawo decydowania o własnym ustroju. Na Łotwie dopiero 22 września 1918 roku cesarz Wilhelm II zatwierdził proklamowanie Zjednoczonego Księstwa Bałtyckiego obejmującego część Łotwy i Estonię. 17 października 1918 roku w Rydze utworzono Radę Ludową, która proklamowała niepodległość Łotwy. 12 listopada w Estonii dowództwo niemieckiej armii zgodziło się na zebranie utworzonego wcześniej estońskiego Rządu Tymczasowego, który przejął kontrolę nad krajem z rąk Niemców.