Jan Sobieski jako hetman wielki koronny

Bohaterem artykułu jest Jan III Sobieski, król Polski. Urodził się w 1629 roku w rodzinie pełniącej od pokoleń wysokie funkcje społeczne. Jan Sobieski po zakończeniu nauk w Krakowie od 20 roku życia służył w armii koronnej, walczył jako rotmistrz z Kozakami w powstaniu Chmielnickiego, w tym w bitwie pod Beresteczkiem (1651), i od 1656 roku w wojnie ze Szwedami. W bitwie pod Słobodyszczami w 1660 roku, już jako pułkownik i chorąży królewski, dowodził lewym skrzydłem dywizji marszałka Jerzego Lubomirskiego. Już jako marszałek i hetman polny opracował w 1667 nowy komput (etat) wojska koronnego. Doprowadził też do podjęcia prac w trybunale skarbowym i wzorowo przygotował wypłatę zaległych należności dla wojska za lata 1663-1667. Jego popularność wtedy znacząco wzrosła. A kiedy kolejna zwycięska kampania wojenna, którą dowodził, podhajecka, zakończyła się sukcesem Jan Sobieski otrzymał w lutym 1668 roku buławę wielką. Miał 38 lat i był jedynym w historii pełniącym jednocześnie urząd hetmana wielkiego i marszałka wielkiego. W 1671 roku Polskę zaatakowało imperium osmańskie, padł Kamieniec Podolski, nieprzyjaciel obległ Lwów. Tatarzy na Rusi Czerwonej bezkarnie mordowali ludność i wybrali 40 tysięcy jasyru. Sobieski z trzema tysiącami jazdy rozbił 20-tysięczny czambuł Tatarski i uwolnił jeńców. W 1673 roku armia polsko-litewska pod wodzą czterech hetmanów dotarła pod Chocim i w ciągu dwóch dni rozniosła 30-tysięczny korpus Wielkiego Wezyra Hussejna Paszy. Stało się to możliwe dzięki współdziałaniu piechoty, jazdy oraz artylerii i świetnej koordynacji całości przez Sobieskiego i jego sztab. Ten sam schemat w bitwie hetman Jan Sobieski zastosował 10 lat później pod Wiedniem. I znowu wygrał.