Codzienność w rzeczach : staropolskie inwentarze pośmiertne

Artykuł analizuje koncepcję inwentarzy pośmiertnych jako swoistych prototypów testamentu w Polsce od ok. XVII wieku. Należą one do najlepszych i najbardziej szczegółowych źródeł dotyczących majątków osobistych. Spisywano je przede wszystkim jako zabezpieczenie prawne i ułatwienie w podziale spadku po zmarłym. Inwentarze takie sporządzano w całej Europie, różniły się sposobem zapisu i kategoryzacji. Wskazano, że z niektórych inwentarzy łatwo można wywnioskować czym trudnił się zmarły albo jakie były jego zainteresowania. Autor przedstawił przykłady inwentarzy pośmiertnych po osobach zamożnych.