Effects of speaker gender and child age on the prosody of parentese: cross-linguistic evidence

„Spieszczenia” to wyrażenia językowe, jakimi posługują się dorośli, mówiąc do dzieci. Ich funkcją jest regulowanie pobudzenia i komunikowanie emocji. Ich suprasegmentalna prozodia ułatwia naukę języka. Ta „pouczająca prozodia” jest porównywana w języku angielskim i holenderskim oraz pomiędzy mową męską i żeńską, adresowaną do dzieci w wieku 0,5–2,4 lat. Zostały szczegółowo określone różnice w prozodii pomiędzy próbkami mowy kierowanej do dziecka i mowy kierowanej do dorosłych. Wykonano analizę ANCOVA, traktując parametry prozodii jako zmienne zależne, płeć dorosłych oraz język – jako stałe, a wiek dziecka – jako zmienną towarzyszącą. Kobiety bardziej uwypuklały intonację i modulowały ton głosu adekwatnie do wieku dziecka. Ton głosu był podniesiony dużo bardziej w grupie kobiet mówiących w języku amerykańskim. Szybkość mówienia była istotnie niższa w języku flamandzkim, holenderskim. Hipoteza zakłada, że ton głosu jest używany jako parajęzykowa cecha adresowana do młodszych niemowląt, a niższe tempo mówienia – do starszych dzieci, które zaczynają rozumieć komunikaty werbalne.