Psychologiczne i etyczne konteksty diagnozy słyszących dzieci niesłyszących rodziców

Poprawna etycznie i metodologicznie diagnoza dziecka słyszącego rodziców Głuchych wymaga od specjalisty szerokiej wiedzy. W każdym społeczeństwie funkcjonują osoby posługujące się językiem wizualno-przestrzennym – są to osoby niesłyszące. Przez większość są spostrzegane jako osoby niepełnosprawne, rzadziej jako mniejszość kulturowa. Przyjęcie określonej postawy wobec postrzegania zjawiska głuchoty determinuje kontekst prowadzonej przez psychologa oceny. Na diagnozę w tak specyficznej sytuacji należy spojrzeć z perspektywy dziecka słyszącego jako osoby dwukulturowej, potomka rodzica Głuchego1) – przedstawiciela kultury Głuchych oraz siebie samego jako psychologa reprezentujących większość kulturową osób słyszących.

Ethical and methodologically correct diagnosis of a child hearing Deaf parents requires a specialist with extensive knowledge. In every society there are people who use the visual-spatial language – they are deaf people. They are perceived by the majority as disabled people, less frequently as a cultural minority. The adoption of a particular attitude towards the perception of deafness determines the context of the psychologist’s assessment. Diagnosis in such a specific situation should be viewed from the perspective of a child hearing as a bi-cultural person, a descendant of a Deaf parent – a representative of the Deaf culture and himself a psychologist representing the cultural majority of hearing people.