Trajektorie relacji polskiej etnologii i antropologii z nauką światową

Relacja z nauką światową, powiązań i usytuowania na międzynarodowej mapie dyscypliny jest powracającym tematem w polskiej etnologii i antropologii. W artykule sugeruje się, że problem współpracy polskiej odmiany dyscypliny zwanej antropologią z nauką światową wynika z luki w kontaktach spowodowanej II wojną światową i jej geopolityczna konsekwencjami. Nauka w regionie Europy Środkowo-Wschodniej została zdominowana przez model sowiecki i izolowana od nauki światowej. Przed tym okresem etnolodzy byli kosmopolitycznymi badaczami, zaś po wojnie zostali w dużej mierze odizolowani od świata. Sytuacja poprawiła się w okresie późnego socjalizmu, choć wciąż w sposób niewystarczający. Ostatnie dekady są w nowym kontekście powrotem do sytuacji sprzed 1938 roku. Włączanie nauki w krwioobieg „antropologii światowych” jest wszakże skomplikowanym i znaczonym także stygmatyzującym hierarchiami globalnej wiedzy procesem.